Vandaag voelde ik ruimte in mijn hoofd om te gaan schrijven. Er is weer zoveel gebeurd in een jaar. Alleen viel mijn oog op een blog die ik schreef in februari, maar nooit heb gepubliceerd. Ik las hem door en besefte me dat ik dat eigenlijk een hele mooie blog vond. Dus daar is die. Een half jaar later dan gepland wordt hij online gezet, maar ook deze blog is waardevol en mág online. Graag wil ik even benoemen dat ik me heel slecht heb gevoeld een half jaar geleden. Ik zat er écht doorheen. Nu voel ik me beter, ik groei weer en ik werk hard aan mezelf. Maar dat betekent niet dat de woorden van toen, nu niet alsnog op tafel mogen. 

Eén van de meest gestelde vraag die er is.. Hoe gaat het met je? Een simpele vraag, maar wat vraag je nou eigenlijk en welke tijd heb je voor elkaar? Ik merk aan mezelf dat ik soms moe ben en geen behoefte heb aan een gesprek, dan kan een kort antwoord voldoende zijn. ''Ik ben moe, maar het is oké''. Alleen hoe vaak beantwoorden we met goed, terwijl het eigenlijk helemaal niet goed gaat met ons? Soms is een simpel antwoord terug geven het makkelijkste, kost het ons de minste moeite, maar is dat echt wat het is? Tegelijkertijd is de vraag ook vrij groot. Hoe gaat het? Tsja, op welk gebied wil je antwoord? Of is het een social talk omdat je 2 minuten tijd over hebt dus je stelt even een casual vraag. Ik vind dit soms de meest ingewikkelde vraag om te stellen, maar ook om te krijgen. Want wat wil je nou van me? 

Het is (en blijft) soms confronterend om te zien hoe andere kinderen zich ontwikkelen. Waarin ik vrijwel altijd hoor ''je moet niet vergelijken''. Shit to you all! Dat is namelijk hartstikke menselijk. Vergelijken doe je nou eenmaal. Tenminste, ik wel. Ik vergelijk mezelf ook wel eens met anderen. Niet om vervolgens slecht over mezelf te denken, maar vergelijken is denk ik iets heel menselijks. Soms zie ik kinderen en dan vraag ik me af hoe oud ze bijvoorbeeld zijn. Ik merk dat ik het niet zo goed kan inschatten, gewoon omdat Rens zo ''anders'' is dan de ''kinderen op de gemiddelde curve''. Het is soms lastig om een ander kind te zien, waarvan ik denk.. woow jij draagt echt nog maatje 92 en je loopt, je praat, je gaat van de glijbaan, je bent eigenlijk gewoon heel brutaal. Haha, ja ook dat denk ik wel eens hoor als ik andere kinderen zie. Maar voornamelijk merk ik aan mezelf dat ik niet zo goed kan inschatten waar een ander kind is qua ontwikkeling en passend bij een leeftijd. Omdat Rens mijn normaal is. 

De afgelopen tijd speelt er steeds meer in mijn hoofd omtrent ons gezin. De vraag of ik nog een kindje zou willen dragen (als dit ons gegund is), is een lastige vraag die steeds meer in mijn hoofd begint te dwalen. Rens is ondertussen drie jaar oud en toch merk ik steeds wat meer de vraag van de buitenwereld of Rens ons enige kindje zal zijn. Nou laten we daar eens even lekker de taboe doorbreken om hier op dit moment eens lekker de tijd voor te nemen om te tikken. Why not!? Het is namelijk zo dat mensen hier eigen keuzes in maken en elke keuze daarin mag gerespecteerd worden. Beginnen bij het begin... Als het ons gegund is, zou ik best graag een groter gezin willen. Dit benoem ik heel expliciet, omdat dit niet vanzelfsprekend is. Het navragen of gek kijken als je eerste kindje over de ''maatschappelijke leeftijd is om grotere broer/zus te worden'' is niet perse leuk. Besef je eens dat mensen al heel lang de wens hebben voor een tweede kindje, maar dit niet lukt. En laten we ook even stil staan bij überhaupt een kindje krijgen, bij hoeveel mensen deze wens niet in vervulling gaat. Door welke reden dan ook. Dat is gewoon helemaal ruk en klote. Ik kan me best voorstellen dat het voor de mensen die mijn blog lezen en zich herkennen in dit verhaal, het best lastig kan zijn om door te lezen. "'Want wij hebben in ieder geval Rens''. Ja dat klopt. En daar zijn we ons maar al te goed bewust van, laat ik dat voorop stellen. Hoe dan ook.. met welke beperking ook.. We zijn ouders van een fantastisch jochie. Een grote droom die werkelijkheid is geworden drie jaar geleden. 

Het is bijzonder hoeveel lieve woorden, berichten, appjes en cadeautjes wij ontvangen. Van vrienden, buurtgenoten, collega's en kennissen.. We voelen ons heel geliefd. Elke keer als er iets speelt rondom Rens, Jorrick en/of mij voelen we ons enorm gezien en dat zorgt ervoor dat we sterk zijn. Maar soms zijn we dat niet, zijn we niet sterk en optimistisch. Soms voelt het lijf zwaar en de gedachten donker. Hebben we een zwaar leven? Dat weet ik niet, want dit is wat het is, vergelijken met anderen heeft geen zin. Iedereen ervaart zijn eigen tijd op aarde op zijn eigen manier en iedereen heeft daarin zijn eigen diepste dal en hoogste hoogtepunt. Dingen die niet te vergelijken zijn met elkaar. Maar toch een interessant iets om wel over te schrijven. Mensen vergelijken nou eenmaal. We hebben soms momenten dat we denken ja fuck wat een zwaar leven, maar er zijn ook genoeg momenten waarop we heel gelukkig zijn, waar we grapjes maken, juist ook over de beperking die Rens heeft. Dat houdt ons positief en goed op de been. We zijn een gelukkig gezin, in het hier en nu. Maar soms zijn we ook onzeker, angstig en verdrietig om na te denken over vroeger en de toekomst. En die balans houden en leven in het hier en nu, maakt het soms potje lastig! 

Joehoe, dat is even een dikke poos geleden dat ik de tijd (en energie) nam om weer eens van me af te schrijven. Vandaag had ik er behoefte aan en zo is deze lap tekst hatseflats op je beeldscherm te zien. Men, ik weet niet eens meer wanneer ik voor het laatst geschreven heb, maar er is weer veel gebeurd, veel ontwikkelingen, veel activiteiten... Tijd om jullie mee te nemen in de afgelopen maanden. Startend met de operatie van Rens zijn heupen en de psychische lading die de operatie ons heeft gegeven. Laten we beginnen bij het begin. Sinds september 2021 wisten we al dat Rens geopereerd zou worden aan zijn heupen. We dachten toen dat dit begin 2022 gedaan zou worden (waarom we dat dachten.. geen idee, maar het idee van nog drie maanden wachten leek ons realistisch). Grote grap achteraf gezien, want de operatie was uiteindelijk eind juni gepland. Maar goed, de operatie was ein-de-lijk gepland en dat betekende voor ons dat we ons enigszins konden gaan voorbereiden en ook onze vakantie konden invullen, want dat gips moest er zes weken om zitten dus wilden we niets boeken voordat we zeker wisten hoe en wat. 

Een lange poos geen blog... maar nu dacht ik; ja ik heb energie, tijd en zin om weer wat te typen. Ik zou het zelf zo zonde vinden als er gaten komen in mijn verhaallijn. En als dat wel zo is.. joe boeiend. Vandaag is het vrijdag, de dag dat Rens tegenwoordig in de ochtend naar de therapeutische peutergroep gaat. Sinds zijn tweede verjaardag gaat hij iedere dinsdag en vrijdagochtend daar ''spelen''. Wij noemen het spelen, met andere leeftijdsgenootjes, maar eigenlijk moet hij hartstikke hard werken daar. De eerste keer dat Rens ging, mocht ik mee in de groep en bleef ik bij alle activiteiten. Ik vond dat best spannend, voor mij de eerste keer dat ik andere kinderen zou zien met dezelfde diagnose als Rens en eerlijk is eerlijk, dat is best wel spannend. Want hé, ik wil toch een beetje zien of Rens in zijn diagnose een beetje gelijk is aan anderen, vallen er dingen op... Wat is er te zien en wat niet. Misschien klinkt dit voor jou om te lezen een beetje vreemd en zal er gedacht worden ''hou eens op met vergelijken''. Maar zo voelt het niet, niet als vergelijken. Eerder als ervaren dat wij niet de enige zijn en om te zien dat Rens bij andere kinderen in een groep zit die allemaal tegen dezelfde struggles aanlopen. Misschien een stukje herkenning en veiligheid juist. Ik ben vooral zo benieuwd of die jonge en kleine kinderen elkaar daarin begrijpen, hoe jong ze dan ook al zijn. Ik vond het een beetje confronterend en tegelijkertijd prac

Zo, ik ben weer gaan zitten. Met mega gemixte gevoelens. Ik wil graag schrijven hoe het gaat, waar wij de laatste tijd druk mee zijn, maar ik vind het ook heel lastig worden. Maar om dat goed onder woorden te brengen gaat nog niet zo mega goed. Ik merk dat wij als ouders steeds reëler worden over het toekomstbeeld van Rens. Dat betekent niet dat we negatief zijn, dat we geen hoop meer hebben, maar dat we ook naar de andere kant durven te kijken. Rens wordt steeds ouder en qua ontwikkeling valt er wel steeds meer op zijn plaats. Wij vinden dit lastig, een stukje confrontatie. Maar is dit lastig, of is dit logisch? Of is het misschien wel allebei?. Ik merk vooral dat ik het lastig vind om dingen eerlijk te benoemen, omdat ik het gevoel krijg dat ik daar op aangekeken wordt. Als ik bijvoorbeeld zeg dat ik op dit moment niet verwacht dat Rens gaat lopen, dat mensen me negatief vinden en dat ik geen hoop heb. Dit is een stukje brein, die dit mezelf aanpraat. Heel irritant, want eigenlijk mag ik helemaal schijt daaraan hebben en mag ik vertrouwen op mijn eigen kunnen en denken. Maar toch, het gevoel zit er en dat is denk ik toch echt een stukje onzekerheid over mezelf. Ik merk dat we voor een soort tweesplitsing staan en dat we niet weten waar we de focus op mogen leggen. Rens werkt onwijs hard, doet goed zijn best en we zijn zo poepie trots. Maar we denken ook veel na over de toekomst. Dat is leuk, maar pijnlijk tegelijk. We hebben geen idee hoe de toekomst zal zijn, dromen over dat Rens loopt, kan rennen, zal voetballen.. dat doe ik heel graag en daar wordt ik blij van. En aan de andere kant kijken we wel eens op Funda naar huizen die makkelijk te verbouwen zijn naar een woning waarbij Rens beneden een kamer kan krijgen. Ik heb gewoon geen idee en dan kom ik weer uit op het stukje hoop en verwachting. Maar ik wil de lat niet te hoog leggen voor Rens. Ik wil hem op een gezonde manier stimuleren, maar hem de ruimte geven. En jongens, dat is soms zo vermoeiend, want tuurlijk willen wij iets als ouders, maar we willen ook met gezond verstand logisch en reëel nadenken. 

Afgelopen week gingen wij met z'n drieën kamperen. Eigenlijk kwam deze week er een beetje tussendoor. Wij proberen onze zomervakantie altijd in september te plannen, buiten het seizoen, voor Jorricks werk gunstig, want daar is het knallen in de zomervakantie. Maar mijn nieuwe werk bleek in deze week dicht te zitten, dus hop.. Jorrick vroeg deze week vrij op zijn werk en zo konden we opeens een extra weekje op vakantie. Heerlijk, ik vind het zelf dan al helemaal lekker om op internet op zoek te gaan naar vakantiebestemmingen. Het leek mij heel fijn om weer eens te gaan kamperen. Wij hebben zes jaar geleden een 6 persoonstent gekocht, maar die nog maar 3x gebruikt. Ja, zo gaat dat.. We zijn er één jaar mee op vakantie geweest, maar vervolgens zijn we met het vliegtuig wat jaren naar eilanden geweest (huwelijksreis, dat beviel goed, dus het jaar erna weer naar een eiland) en vervolgens tijdens de zwangerschap in een huisje. Ik had er toen geen zin in om op een luchtbed te slapen. Vervolgens werd Rens geboren en dan is een huisje of caravan opeens wel heel handig, dus vorig jaar wel kamperen, maar met de caravan van mijn schoonouders. Maar dit jaar niet, ik wilde kamperen. Met onze eigen tent, terug naar de basis en alleen prio spullen meenemen. Even een midweek minimalistisch. Het heeft wel wat, vind ik. Kan nooit zo goed uitleggen waarom, maar ik vind kamperen met de tent écht heerlijk. Wel gelijk erbij zeggen dat ik een goed luchtbed wel heel belangrijk vind. Wij hebben zo een hele grote, hoge gevonden ooit een keer. Slaapt top. 

Ik zat op de bank en had de playlist van Beste Zangers aangezet, het seizoen van 2020. In dit seizoen zat onder andere Stef Bos die het nummer ''Sterren tellen'' zong. Ik hoorde hem en voelde een brok in mijn keel. Grappig, want tijdens het seizoen raakte het nummer me niet zo erg als nu. Maar bam! Nu wel. Tranen over mijn wangen en tegelijkertijd bracht het me met beide benen terug op de grond. Een klein stukje van deze tekst staat hieronder beschreven. Zo af en toe heb ik gedachten dat ik afdwaal en het leven soms wat zwaar vind en waarbij ik vragen in mijn hoofd krijg waar ik liever niet te lang over wil nadenken. Maar deze tekst zet me terug, gewoon simpel weg door hardop tegen mezelf te zeggen ''tel je zegeningen''. Dit betekent overigens niet dat ik niet verdrietig mag zijn en dat ik me soms down voel is ook niet erg. Het is meer een opkikker ofzo, van besef. Iedere dag leven is een cadeau, zo is hoe ik het zie (over het algemeen haha). Iedere dag Rens zien, zijn vrolijke lach is enorm aanstekelijk. Door onze start hebben we geleerd dat het leven kwetsbaar is, enorm kwetsbaar. En niet eens alleen de start met Rens, maar als ik zie hoeveel mensen ik verloren ben door overlijden, schrik ik soms hoeveel begrafenissen ik al heb moeten bijwonen. Het leven is kort, dus probeer ik iedere dag mij bewust te zijn van wat ik heb en dat ik leef. Misschien denk je nu ''wat een positief mens'', nou dat valt best mee en dat leer ik nog steeds. Maar dankbaar voor het leven van onze zoon... dat ben ik IEDERE dag en dat maakt me zo een gelukkig mens! Tegelijkertijd zit ik veel met mezelf in de knoop en zoals ik al zei.. ben ik onder behandeling bij een psycholoog die mij leert om wat zaken te accepteren zoals ze zijn. 

Ondertussen is het alweer de maand mei, holy moly wat vliegt de tijd! Dat betekent dat Rens over twee weken alweer 1,5 jaar oud is, wow! Soms schrik ik gewoon een beetje van hoe snel het allemaal gaat. Hoewel ik vrijwel alles nog weet van onze start met Rens, zoals de medicatie, de snoeren en welke kleuren de draden hadden in het hoofd van Rens. Maar ik betrap mezelf erop dat ik de echte babytijd eigenlijk al een beetje vergeet. Eigenlijk ook de tijd in de buik, ik weet niet meer zo goed hoe ik me voelde en wat er gebeurde. Ik kan me ook niet meer herinneren hoe klein Rens was, ik kan me niet meer voorstellen dat Rens maat 44 aan heeft gehad. Ik kan me niet meer herinneren wat we eigenlijk allemaal hebben gedaan vorig jaar. Er gebeurd zoveel in het leven, dat ik wat andere dingen vergeet. Soms vind ik dit best lastig en confronterend. Wij waren aan het begin zo gefocust op de ''problematiek'' van Rens, dat ik oogkleppen op had. Dat klinkt wellicht een beetje zwart wit, maar zo voelt het ook wel. Wij zaten in een tunnel, een donkere tunnel, waarbij ik niet 100% heb genoten van de tijd die we hadden. Aan de ene kant genoten we juist heel erg van de tijd met Rens, omdat we er van uit gingen dat deze tijd heel kort zou zijn, maar aan de andere kant heb ik niet zonder angst die tijd beleefd en voelde ik me toch altijd op mijn hoede. Nu baal ik daar best een beetje van, wat had ik nog graag willen weten hoe bepaalde momenten waren aan het begin, hoe de eerste weken thuis waren gegaan. 

Zoals ik in mijn vorige blog beschreef, was er nogal veel gebeurd. Maar wat ik nog niet heb verteld is de conclusie die de professionals ons konden geven. Daar wil ik een aparte blog van maken, omdat het voldoende informatie bevat en ik denk dat hoe langer een blog is... hoe minder je de concentratie hebt om goed te lezen. Ik weet eigenlijk helemaal niet of mijn blog goed gelezen wordt, maar dat maakt ook niet uit. Ik doe dit voor mezelf en ik vind dit prettiger. We hebben vrijwel na elk onderzoek even kort gehoord hoe iets in elkaar zat en uiteindelijk eind februari een groot gesprek met de revalidatiearts die alle onderzoeken met ons doornam. Ik neem jullie mee in deze gesprekken en vooral onze emoties als ouders. Een heftige tijd was het zeker, we wisten dat het pittig zou worden en daar gaven we ons goed aan over, maar toch blijven onderzoeken spannend. Terug naar 2019.. daar waren de onderzoeken ruk. Door die onderzoeken hadden we geen hoop meer, lieten we los en gaven we over aan de tijd. Vervolgens de onderzoeken van mij, waarbij ook uitslagen bekend werden waar we bij wijze van spreken een klap in ons gezicht kregen. Tot nu toe is de tijd met Rens in ons leven qua onderzoeken niet echt lekker gegaan en dus bouwde ik daar een bepaalde angst voor op. De angst dat het ''weer niet goed zou zitten''. Maar die angst brengt mij totaal niet verder en dat is dan ook mijn leerdoel van het jaar, om angst los te laten. Maar ja, dat klinkt makkelijk, ik kan je vertellen dat het niet makkelijk is.