Vogelview

Ik zat op de bank en had de playlist van Beste Zangers aangezet, het seizoen van 2020. In dit seizoen zat onder andere Stef Bos die het nummer ''Sterren tellen'' zong. Ik hoorde hem en voelde een brok in mijn keel. Grappig, want tijdens het seizoen raakte het nummer me niet zo erg als nu. Maar bam! Nu wel. Tranen over mijn wangen en tegelijkertijd bracht het me met beide benen terug op de grond. Een klein stukje van deze tekst staat hieronder beschreven. Zo af en toe heb ik gedachten dat ik afdwaal en het leven soms wat zwaar vind en waarbij ik vragen in mijn hoofd krijg waar ik liever niet te lang over wil nadenken. Maar deze tekst zet me terug, gewoon simpel weg door hardop tegen mezelf te zeggen ''tel je zegeningen''. Dit betekent overigens niet dat ik niet verdrietig mag zijn en dat ik me soms down voel is ook niet erg. Het is meer een opkikker ofzo, van besef. Iedere dag leven is een cadeau, zo is hoe ik het zie (over het algemeen haha). Iedere dag Rens zien, zijn vrolijke lach is enorm aanstekelijk. Door onze start hebben we geleerd dat het leven kwetsbaar is, enorm kwetsbaar. En niet eens alleen de start met Rens, maar als ik zie hoeveel mensen ik verloren ben door overlijden, schrik ik soms hoeveel begrafenissen ik al heb moeten bijwonen. Het leven is kort, dus probeer ik iedere dag mij bewust te zijn van wat ik heb en dat ik leef. Misschien denk je nu ''wat een positief mens'', nou dat valt best mee en dat leer ik nog steeds. Maar dankbaar voor het leven van onze zoon... dat ben ik IEDERE dag en dat maakt me zo een gelukkig mens! Tegelijkertijd zit ik veel met mezelf in de knoop en zoals ik al zei.. ben ik onder behandeling bij een psycholoog die mij leert om wat zaken te accepteren zoals ze zijn. 

Wat loop ik vaak te zeiken op wat ik doe,
Of wat ik wil bereiken.
En ik zie niet wat ik heb, pluk de dag jongen, denk ik dan,
Pluk de dag en,
Tel je zegeningen.

Zoals ik in mijn vorige blog beschreef.. ben ik ''onder behandeling'' bij een psycholoog. Ik heb de afgelopen weken enorm veel geleerd en hard gewerkt. Niet hard gewerkt in de zin van studeren, maar mijn hoofd heeft enorm hard moeten werken tijdens de EMDR sessies en ik neem jullie graag mee in mijn ervaring hiervan. Waar ik aan het begin van dit traject heel erg bezig was met mijn verdriet een plek te geven, kan ik op dit moment anders naar de situatie kijken en vooral trots zijn, op mezelf. Ja! Even gewoon bewust vanuit mijzelf trotsheid benoemen voor mezelf. En juist dát is prachtig en daarbij is de tekst van hierboven zo passend. De titel heb ik ''vogelview'' genoemd, omdat het de beste ezelbrug ever is voor mij. Een vogelview hebben op de situatie; probeer van een afstandje te kijken naar de situatie. Wees een vogel, vlieg boven de situatie. Kijk en voel. Wat doet het met je op het moment dat je de vogel bent? Niet voelen wat er in de situatie te voelen is, maar vanaf een afstand, wat voel ik dan? Dat is waar ik de afgelopen twee maanden druk mee bezig ben geweest. Eigenlijk kan ik het wel een persoonlijke reis noemen, ik moest terug op zoek naar mezelf. Wie ben ik? Wat kan ik? Wat vind ik belangrijk? Wat is mijn netwerk? Wat is mijn kracht? Waar liggen mijn knelpunten? En noem zo maar op. 

De eerste keer dat ik bij de psycholoog kwam, vond ik het verrekte spannend. Ik ben totaal niet bekend met de wereld van psychologen, dus het enige wat ik wist.. was hoe psychologen in series en films zijn. Nou wist ik natuurlijk wel dat het niet te vergelijken zou zijn met zoiets, want daar worden dingen redelijk aangedikt. Maar toch.. liep ik wel met enige spanning het gebouw in. Toch ook wel een stukje angst die in mijn lijf zat. Ik ging daar mijzelf op tafel gooien (niet letterlijk, duhu). Spannend, want dat is iets wat ik nog nooit eerder heb gedaan. Tuurlijk heb ik het met mijn man, familie en vrienden over onze situatie, maar ik merk dat ik steeds minder begon te vertellen. Ik was praatmoe. Dat is knap, want ik ben iemand die altijd veel te veel zegt en dan daarna denkt... Mariek had je mond nou eens gehouden. Maar goed, ik werd in de loop van de tijd praatmoe. Ik wist zelf wel waarom, maar heb dat nooit uitgesproken. Omdat ik mijzelf wilde beschermen, omdat ik mijn omgeving wilde beschermen, maar vooral omdat ik Rens wilde beschermen. Waarom zou ik mijn gedachten op tafel gooien, wat voor toevoeging hebben ze in het leven met Rens? Hoe verder we in de tijd kwamen, hoe meer ik tegen mezelf aanliep. Totdat ik bij de psycholoog kwam en ik met haar de EMDR behandeling doorging. Allereerst begon het met twee sessies waarin ik mijn trauma mocht gaan uitleggen en waar de psycholoog mij vragen op terug stelde. Jemig, alleen al respect voor het feit dat zij enorm goeie vragen kán stellen. Precies raak. Duidelijke en open vragen. Ik kreeg heel erg het gevoel dat ik echt mijn eigen verhaal mocht vertellen, zonder dat zij er op reageerde vanuit haar gevoel. Zo kwamen allerlei gevoelens naar binnen en merkte ik dat ik enorm verdrietig werd. Ze raakte me met haar vragen en liet me heel diep nadenken. Ze kwam door het randje heen, waarmee ik mezelf had beschermd. 

Het randje die ik ongeveer anderhalf jaar geleden had opgebouwd. De bescherming die ik mezelf bood. Op dat moment dacht ik dat het de beste oplossing was, om mezelf groot te houden in situaties en het te ''rocken''. Opzich ging dat ook goed, maar niet voor lang. Nu achteraf begrijp ik ook dat een lichaam en geest dat beide helemaal niet aan kunnen. Want even serieus, wie hield ik voor de gek? De omgeving? Maar uiteindelijk vooral mezelf. En een masker op zetten voor jezelf, is een van de zwaarste dingen die ik gedragen heb. Wat dat betreft was de psycholoog voor mij er op het juiste moment. Ik trok het niet meer, maar uit een sleur komen vond ik heel lastig, zeker om dat alleen te doen. Ik merkte aan mezelf dat ik in een bepaalde sleur terecht kwam, waarbij ik alles als heel zwaar ervaarde, waar ik mezelf heel zielig vond, waar ik Rens zielig vond en het leven oprecht heel moeilijk vond. Lastig om keuzes te maken, om verwachtingen los te laten en een gezonde hoop te houden. Om voor mijn gevoel iedere klap weer te incasseren en door te gaan en dat zo snel mogelijk. Ik liep op een gegeven moment op mijn tenen en thuis in bed kwamen de tranen, die ik voor mezelf hield. En die sleur.. zorgde voor negatieve gedachten, voor slapeloze nachten met nachtmerries en voor heel veel ongelukkige en eenzame momenten. 

De grote vraag is natuurlijk waarom ik dat deed. Nou, das een scherpe vraag. Ik vind dat lastig te benoemen, aan de ene kant heb ik geen idee en vraag ik het mezelf op dit moment ook af. Maar zoals ik al benoemde was het, denk ik, een stukje bescherming, maar ook een stukje kracht die ik wilde uitstralen. Als ik nu terug denk aan de afgelopen 18 maanden, voelt het alsof ik mezelf wilde bewijzen. Dat ik een goede moeder ben, dat mijn schouders breed genoeg zijn om alles te dragen en dat ik onze start wilde compenseren. Nu denk ik achteraf.. welke kracht wilde ik uitstralen? Hoe kun je iets uitstralen dat je niet écht voelt. Er zat verdriet, pijn, vermoeidheid, angst, onbegrip en eenzaamheid. Nogmaals, het is niet erg om mij zo te voelen. Ik ga door een proces van acceptatie en verwerking en daar horen al deze emoties bij. Maar verwerken kan pas als de tijd van toen geaccepteerd worden en dat gaat niet als ik een masker op zet. 

Ik ben niet van plan om helemaal in te zoomen op mijn EMDR sessies, dat is iets wat ik daar wil achterlaten. Maar ik kan jullie wel een beeld geven wat ik heb geleerd en wat mijn struggles waren. Allereerst gingen we terug naar het moment van het ziekenhuis. De pijn die ik in mijn lijf had van het feit dat ik onze zoon niet had gezien na de geboorte, die pijn zat zo diep. De situatie dat ik voor het eerst Rens zag, met alle snoeren enzovoort om en in zijn lijfje, was de eerste ''foto'' waar ik mij op mocht focussen. Ik heb heel veel woede in me gehad en dat kwam er tijdens EMDR helemaal uit. De boosheid dat ik Rens niet heb gezien, de machteloosheid dat ik als moeder geen invloed kon uitoefenen op de zorg die Rens nodig had. Die emoties had ik verstopt, maar deden me eigenlijk heel veel pijn. Samen met de psycholoog gaf ik deze emotie een plekje en ging ik vanaf een afstand naar de situatie kijken. En nu achteraf kan ik in zien dat het niet anders kon. Ik kan heel veel woede opbouwen over het feit dat ik Rens niet had gezien, niet heb kunnen aaien en pas zag toen hij niet eens meer op zichzelf leek. Maar het was nodig. Als de artsen niet zo snel hadden gehandeld, was Rens er misschien niet eens meer geweest. Misschien lees je het al, ik durf van een afstandje te kijken. Ik zeg niet dat mijn emotie ervan weg is, zeker niet, want nog steeds baal ik er van, maar ik begrijp de situatie nu beter. Door vanaf een vogel view naar de situatie te kijken.

Een andere sessie begonnen we met de ''foto'' dat ik in de ambulance lig en vervoerd wordt van het ziekenhuis in Ede naar het ziekenhuis in Nijmegen. Ik voelde me daar heel alleen en kon daar enorm veel om huilen. Het gevoel van eenzaamheid wens ik niemand toe, dat gevoel is echt zo verschrikkelijk. Ik lag in de ambulance en we reden voor mijn gevoel op vakantie stand naar het andere ziekenhuis. Ik had geen idee hoe het met mijn man en onze zoon was. Ik kon alleen maar huilen in de auto en huilen om hoe ik me voelde. Nog steeds kon ik dat. Ik heb me zo alleen gevoeld. En ook die situatie gingen we detail voor detail langs. Ik vond dit een zware, want eenzaamheid is best een heftig iets. Ik voelde me eenzaam, lichamelijk maar ook psychisch. Het gevoel dat ik mijn gevoel niet in woorden kon overbrengen, omdat niemand het zou begrijpen. Je leest het al.. ik praatte mezelf dit aan en dan gaat het in je brein zitten. Maar goed, deze sessie duurde flink wat langer en de sessie erna ging het hier ook weer over. Totdat ik bij de laatste sessie deze situatie weer voor me kreeg. Ik barstte in huilen uit. Maar dit keer was het een andere emotie. Door de meerdere sessies te kijken naar wat er is gebeurd, maar dan kijken vanuit een ander perspectief, leerde ik de situatie anders te zien. Ik lag in de ambulance en ja dat was klote, maar ik ging naar Nijmegen toe om bij Rens en Jorrick te zijn. Ik werd vervoerd zodat ik dichtbij ze kon zijn. En ik was niet alleen, mijn moeder reed achter de ambulance en is er altijd geweest. Ja, ik baal nog steeds, zeker van het feit dat er geen bekende bij mij in de ambulance zat. Iemand met wie ik mijn angst en verdriet kon delen. Ja dat is ruk. Maar tegelijkertijd was mama er gewoon. Heel dichtbij. Dat heb ik geleerd door vanuit een vogelview te kijken naar de situatie en niet meer alleen naar mijn emotie op dat moment te kijken, maar naar een groter geheel. En ook hierbij wil ik duidelijk benoemen dat mijn emotie niet weg is, zeker niet, maar het is minder en dat was nodig want mijn emotie nam mij over en dat was niet oké.

Wat ik zelf zo bijzonder vond aan de EMDR sessies was dat ik meerdere sessies mij volledig heb moeten focussen op de situatie. Dat is iets dat ik nog nooit eerder had gedaan. Elke keer als ik nadacht over de situaties die mij veel deden, blokte ik mezelf. Ik ging dan aan vrolijke dingen denken en stopte mijn gedachten weg. Maar toch stapelde mijn gevoelens hierover wel op en dan komt er een keer een bom, omdat de stapel té groot was. Nu werd ik verplicht om na te denken over het moment en dit non stop in mijn hoofd te herbeleven. Ik vond het echt zo eng, wat een gedachten en vooral wat een gevoel in mijn lichaam. Tijdens één sessie waren mijn benen helemaal aan het shaken, ik voelde al mijn emotie in mijn benen en dat vond ik echt heel eng. Het klopte voor mijn gevoel helemaal. Door na te denken, door te focussen en door te praten.. kwam alles eruit, zelf uit mijn tenen! Maar dat was wel nodig en heeft me zoveel goeds gebracht. 

Dit geeft een klein kijkje in mijn proces, waarin ik heb geleerd om mijn emotie van toen de ruimte te geven om uit mijn lijf te gaan, maar ook om de opening te hebben om te leren verwerken. Hoe ik mij voelde in de ambulance op dat moment is anders dan hoe ik mij op dit moment voel. Het is oud zeer, die ik daar mag laten. Ja, het was een ruk tijd en ja, dat vormt mij tot wie ik op de dag van vandaag ben. En ja, ik heb ook geleerd bij de psycholoog dat ik een vreselijke jank bal ben. Maar goed, dat is ook iets om maar gewoon te omarmen. Ook dat hoort nu blijkbaar bij mij. En weet je, als je een huil buddy zoekt.. ik ben er voor je! Want ik kan huilen als de beste. 

Ik vind het bijzonder hoe zes sessies bij de psycholoog mij zoveel inzichten gaf, hoe ik naar het leven mag kijken en hoe ik tips heb gekregen, die mij gaan helpen in mijn leven. Heel bijzonder. Ik vond de laatste sessie ook erg mooi, ze gaf me een compliment door te zeggen ''ik denk dat je het nu alleen af kan, jij kan naar huis en gaan verwerken''. Slik. Dat betekent dat ik het zelf moet doen. Dat klinkt als de moeilijke weg, maar is eigenlijk hartstikke knap. Trots en blijdschap. Ik ben zo blij dat ik deze stap heb gezet, hoeveel ik heb geleerd in korte tijd en hoe ik een stukje verlichting heb gevonden. Een vogel view, zo lekker praktisch en beeldend. Maar voor mij heel werkend.

Ik had online een armband besteld met een vogeltje, om mezelf te kunnen herinneren aan wat ik bij de psycholoog heb geleerd. Er gaan nog genoeg momenten komen waarbij ik zal reageren hoe ik tot nu toe altijd reageerde. Dat ik mezelf makkelijk kan blokken voor anderen, maar juist door dat armbandje hoop ik mezelf te herinneren aan deze bijzondere en waardevolle momenten bij de psycholoog. Dat ik in moeilijke situaties een hardop durf te ademen en de situatie opnieuw bekijk, vanaf een vogelview. Zie ik dingen anders, hoe voel ik me daarbij en welke emotie krijg ik daarbij. Een vogelview, mijn grootste les.