Help mij

Ondertussen is het alweer de maand mei, holy moly wat vliegt de tijd! Dat betekent dat Rens over twee weken alweer 1,5 jaar oud is, wow! Soms schrik ik gewoon een beetje van hoe snel het allemaal gaat. Hoewel ik vrijwel alles nog weet van onze start met Rens, zoals de medicatie, de snoeren en welke kleuren de draden hadden in het hoofd van Rens. Maar ik betrap mezelf erop dat ik de echte babytijd eigenlijk al een beetje vergeet. Eigenlijk ook de tijd in de buik, ik weet niet meer zo goed hoe ik me voelde en wat er gebeurde. Ik kan me ook niet meer herinneren hoe klein Rens was, ik kan me niet meer voorstellen dat Rens maat 44 aan heeft gehad. Ik kan me niet meer herinneren wat we eigenlijk allemaal hebben gedaan vorig jaar. Er gebeurd zoveel in het leven, dat ik wat andere dingen vergeet. Soms vind ik dit best lastig en confronterend. Wij waren aan het begin zo gefocust op de ''problematiek'' van Rens, dat ik oogkleppen op had. Dat klinkt wellicht een beetje zwart wit, maar zo voelt het ook wel. Wij zaten in een tunnel, een donkere tunnel, waarbij ik niet 100% heb genoten van de tijd die we hadden. Aan de ene kant genoten we juist heel erg van de tijd met Rens, omdat we er van uit gingen dat deze tijd heel kort zou zijn, maar aan de andere kant heb ik niet zonder angst die tijd beleefd en voelde ik me toch altijd op mijn hoede. Nu baal ik daar best een beetje van, wat had ik nog graag willen weten hoe bepaalde momenten waren aan het begin, hoe de eerste weken thuis waren gegaan. 

Ik merk nu ook pas dat ik niet alles meer weet en dat ik delen heel vaag heb in mijn geheugen. Ik merk aan mezelf dat er bepaalde gebeurtenissen op mijn netvlies blijven staan, neem bijvoorbeeld de bevalling. Ik kan nog precies navertellen hoe het op de minuut is gegaan en ook de tijd erna. Het moment dat ik na de operatie naar de uitslaapkamer werd gebracht, vond ik een ware hel. Ik kreeg een telefoon, maar kon geen een nummer van familie bedenken. Daar lag ik, te wachten totdat ik weg mocht. Ik heb me toen zo eenzaam gevoeld. Allereerst had ik geen idee hoe het met mijn man en onze zoon ging, daarnaast zat ik vol onder de medicatie, dus ik was knetter stoned. Daar lag ik dan, een uur te wachten totdat ik naar onze zoon toe mocht gaan. Dit is een klein voorbeeld van een moment die ik nog zo voor me kan halen. En al deze momenten staan op mijn netvlies en ik merkte daar op den duur echt meer problemen bij. Het gevoel van eenzaamheid voel ik nog zo sterk over dat moment. Onder de medicatie en met een grote portie aan emotie lag ik in een bed te wachten totdat ik opgehaald zou worden door iemand. Waarschijnlijk iemand van de verpleging. Ik weet nog dat iedereen enorm lief was en vroeg hoe onze zoon heet. Maar ik was in mijn hoofd alleen maar bij Jorrick en Rens. Hoe zou het met ze gaan, hoe gaat het met Rens, leeft hij? Beweegt hij? Ademt hij?. Zoveel vragen met daarbij zoveel tranen. Daar lag ik dan... 

Maar naast deze herinneringen merk ik dat ik bij diverse momenten een gevoel van ''zwakte'' ervaar. Dit is de benaming die ik er zelf aan geef omdat ik het lastig vind om te verwoorden hoe en wat. Maar ik voel me zwak op bepaalde momenten. Het voelt dat ik dan te emotioneel wordt en dat ik mezelf niet meer onder controle heb. Een poos geleden was ik bezig met het voorbereiden van mijn kinder-EHBO theorie. Vorig jaar viel deze jaarlijkse herhaling in mijn verlof en heb ik het niet hoeven te doen, maar dit jaar was ik wel weer aan de beurt. Kinder-EHBO.. dit vind ik eigenlijk onwijs interessant en leuk. De medische wereld vind ik leuk om te leren, maar dit jaar voelde ik me anders. Ik was bezig met de theorie en toen kwam ik er achter dat ik eigenlijk al best veel wist over ziektes. Ik maakte een module waarbij er kort informatie werd verteld over de hersenen en onder andere epilepsie. Waar ik eerdere jaren nog goed moest lezen om de precieze verschillen tussen diverse ziektes te zien. Maar het leek nu makkelijker en daarbij merkte ik dat ik me zelfverzekerder voelde dan ooit te voren. Het gevoel van zelfverzekerdheid herkende ik nog niet eerder bij me als ik mijn EHBO aan het voorbereiden was, omdat ik dit toch een beetje spannend vind, ga ik het goed doen en weet ik alles wel? Dus die zelfverzekerdheid was best lekker. Tegelijkertijd besefte ik me op dat moment ook wel dat ik dingen weet die ik eigenlijk niet had willen weten. Maar daar kan ik op dit moment toch niets meer aan veranderen, dus dat is weer een moment van acceptatie. Uiteindelijk ging ik naar de EHBO praktijkochtend, hoofd omhoog, ik had er zin in. Met de zon op mijn gezicht, zette ik stappen in de sneeuw (ja het sneeuwde toen nog). Ik had er echt zin in, een beetje ouwehoeren met collega's en oefenen, oefenen, oefenen. Omdat we in coronatijdperk leven, was alles op afstand, veel desinfecterend spul en alles apart. We begonnen boven, daar werd door de leidster het een en ander verteld en voor gedaan. We kwamen op het punt van reanimatie, we gingen met elkaar het gesprek aan over reanimeren. Wat moet je doen? Waar moet je op letten? Het gebruik van de AED, de omstanders enzovoort. Terwijl de leidster alles aan het vertellen was, dwaalde ik steeds meer af. 

Terwijl er over reanimeren werd gesproken, ademhaling, hartfunctie en alles wat daarbij hoort.. dwaalde ik dus steeds meer af en begon ik flashbacks te krijgen, van momenten uit het ziekenhuis. De foto's die ik (later pas) heb gezien van Rens, dat hij beademd werd en waarbij hij geholpen werd. En daar kwamen de tranen. Men, dit had ik echt niet verwacht. Waar ik juist zin had in EHBO en wilde oefenen, kreeg ik een heel vervelend gevoel in mijn buik en hoofd en namen mijn emoties mij over. Het ging over ambulanceritten en ook toen begon ik weer te huilen, de ambulancerit van mijzelf zal ik nooit vergeten. Het moment dat ik in de wagen lag, er een ambulancebroeder naast me zat en ik naar het plafond lag te staren. In de auto had ik geen contact met de rest van de wereld. Een beetje hetzelfde gevoel als wat ik net schreef over de uitslaapkamer. Ik voelde me onwijs alleen. Liggend in een auto waarbij ik weer de vragen had. Hoe gaat het met mama, die in de auto zelf moest rijden? Ik wist dat mijn moeder achter de ambulance reed, maar hoe het met Rens ging, geen idee. Of hij de rit overleefd had, geen idee. Hoe het met mijn man ging, geen idee. Ik lag daar in de wagen, ik was niet alleen, maar voelde me heel alleen. En even terug denken aan dit moment.. dat mama alleen in de auto van Ede naar Nijmegen is gereden, ook met mega emotie.. achter de ambulance met haar dochter erin rijdend naar haar kleinzoon die op de NICU ligt. Wat een rit moet dat geweest zijn.

Tijdens deze EHBO praktijkochtend kreeg ik door dat ik niet zo ver in de verwerking was als ik dacht. Nog zo emotioneel worden als het gaat om EHBO, omdat ik met mijn gedachten wegdwaal naar onze eigen start met Rens. Verdriet en boosheid kwamen omhoog en dat gebeurde steeds vaker, op meerdere momenten. Voor mij was dit een confrontatie waarbij ik durfde te accepteren dat ik hulp nodig had bij de verwerking van dit trauma. Dat klinkt heel zwaar, maar het is gewoon zo. De dagen die wij hebben gehad in het ziekenhuis heb ik als traumatisch ervaren. Niet de liefde die we kregen van familie en artsen, want dat was groots, maar de emotionele lading die in mijn hoofd zit, die maakt er een trauma van en hoe langer ik erover na dacht, hoe meer momenten ik kreeg waarop ik dacht, dit is niet oké. 

Wat ik bijna niemand heb verteld is dat ik een periode enge nachtmerries over Rens heb gehad. Waarin ik de dagen aan het herbeleven was, waarin ik de gevolgen ervaarde hoe de artsen zeiden dat het zou gaan. In mijn dromen kreeg ik te maken met angst, verdriet, overleiden en onzekerheid. Ik droomde over Rens' begrafenis, over de slechtste uitkomst. Dan schrok ik weer wakker en wilde ik het liefde naar Rens' kamer om te kijken of hij nog bij ons was. Daarna liep ik terug en kroop ik tegen Jorrick aan. Ik voelde me dan zo verdrietig. Daarnaast kreeg ik ook nachtmerries waarbij ik soort slaap dronken wakker werd en dacht dat Rens op de grond lag, levenloos. Ik was dan in de stress en Jorrick was degene die me weer terug bracht naar het ''nu'' door me wakker te schudden. Huilend in bed, met grote schrik lag ik daar dan te beseffen dat het niet echt is wat ik dacht, maar dat ik dit droomde/dacht. Ik heb nachten gehad waarbij ik over Jorrick heen hing en aan zijn kant van het bed dacht dat Rens lag.. maar dat was helemaal niet zo. 

Op een gegeven moment wist ik dat dit niet meer normaal was, dat dit geen normale verwerking was. Er kwam een punt dat mijn moeder aan de keukentafel zat bij mij thuis en dat ik haar dit wilde vertellen. De tranen kwamen bij haar tevoorschijn. Ik zag haar schrikken. We hebben het er samen over gehad en een afspraak gemaakt bij de huisarts. Ik heb hulp nodig, want dit kan ik niet alleen. Als ik zo schrijf, blijf ik dubbele gevoelens hebben. Aan de ene kant vind ik mezelf een superheld. Hulp vragen is zo GOED! Maar ook voelde ik me heel kwetsbaar, ik gooi iets nieuws open en wie weet wat daar allemaal uit gaat komen. Ik heb de huisarts gebeld om een afspraak te maken met eigenlijk de vraag ''help mij, welke stappen kan ik nu nemen?''. Ik had geen idee maar kwam in een neerwaartse spiraal terecht waar ik graag uit wilde. Ik was heel moe en emotioneel verdrietig. Dat is denk ik een combinatie geweest van de nachtmerries, waardoor ik slecht sliep, en dat ik alles telkens herbeleefde, zorgt voor de nodige portie tranen. 

De afspraak bij de huisarts vond ik echt heel fijn. Ik voelde me sterk en was zo trots op mezelf (dat ben ik overigens nog steeds). Het feit dat ik naar hem toe ben gegaan om samen te zoeken naar een oplossing voor mijn ''probleem''.. dat is waardevol. De huisarts luisterde naar me en verwees me al vrij snel door naar een psycholoog. Na een korte wachtlijst kon ik bij de psycholoog terecht. Ondertussen ben ik daar nu vijf keer geweest. De eerste keer vond ik zo onwijs spannend. Wat kan ik verwachten? Durf ik mijn verhaal te delen met haar? Is ze lief? Durf ik alles te zeggen? Precies zoals ik ben, ging ik met teveel vragen en teveel onzekerheid die kant op. Ruim een half uur later stond ik buiten, een portie tranen minder in mijn lijf en met mijn hoofd omhoog.

Dit was de start. In een half uur tijd heb ik ons verhaal verteld. Toen ik buiten stond bedacht ik gelijk van alles wat ik nog niet had verteld. Maar wat voelde het goed om te vertellen wat er was gebeurd en vooral hoe ik mij daar over voelde. Niet de feiten wát er gebeurd is, maar hoe ik het ervaren heb en hoe ik daar op dat moment qua emotie mee zat. Ik had een heel goed gevoel na de eerste afspraak. Samen met deze vrouw ga ik aan mijzelf werken en daardoor zal ik een betere ik zijn. De psycholoog stelde EMDR therapie voor. Een behandelmethode die gebruikt wordt wanneer iemand last heeft van een traumatische gebeurtenis. Heftig misschien wel, maar heel erg nodig. In mijn volgende blog neem ik jullie mee in dit proces van therapie. 

Ik vond het vooral zo heftig om te ervaren dat ik na ruim een jaar nog met zoveel emotie en spanning in mijn lijf liep. Op een gegeven moment dacht ik echt... is dit niet een keer klaar? Ik wil nu het stuk ziekenhuis achter me laten en verder gaan met mijn leven. Ik wilde niet meer zo in het verleden blijven hangen en de emotie die bij die periode hoort de overhand geven. Dat gaat ten koste van mijn leven in het hier en nu. Maar juist die stap zetten, kon ik niet alleen. Ik kon dat ook niet met Jorrick, niet met vriendinnen, niet met familie. Ik had iemand nodig die mij en ons verhaal niet kende. Iemand die Rens nog nooit gezien had en er zelf geen gevoel/emotie bij had. Iemand die blanco was. En precies dat was hetgeen wat ik nodig bleek te hebben. Iemand die stil was en mij liet praten en huilen. Heel veel huilen trouwens. Maar dat was goed. Daarmee zeg ik niet dat ik dit niet kan met mijn sociale kring, dat wil ik hier absoluut niet mee zeggen. Maar ik merkte dat mijn ''probleem'' in mijn hoofd zat en dat is iets wat ík alleen kan ervaren. Alleen de mensen om mij heen hadden hun eigen ervaring met onze situatie en dan is het lastiger om er blanco naar te kijken. Dat is niet erg, ik denk dat het juist heel menselijk en normaal is. 

Al met al... heb ik hulp gezocht en ik kan niet vaak genoeg zeggen hoe trots ik op mijzelf ben dat ik dat heb gedaan. Eerst voelde ik me hier niet goed over om hulp te vragen. Mijn gedachten gingen alle kanten op... dit is normaal, hoe doen andere moeders dit dan? Zeur niet zo en ga door! Hup, verwerk het en ga door. Gedachten waarbij ik rationeel ging kijken naar de situatie en waarbij ik mijzelf niet meer begreep, hoe ik naar de situatie keek. Nog steeds ben ik blij en trots dat ik dit met mijn moeder heb gedeeld toentertijd. Dat zij, samen met mij, besprak dat ik langs de huisarts zou kunnen gaan. En eigenlijk is dat wat ik wil zeggen... 

Ik heb deze blog niet geschreven omdat ik zielig of zwak ben. Ik heb deze blog geschreven om te laten zien hoe hulp vragen mij heeft geholpen. Ondertussen heb ik geleerd dat een situatie, of in mijn geval ''trauma'' te noemen, invloed heeft gehad op mijn hele leven. Hoe ik dus niet meer als de vroegere Marieke bij een EHBO les kon zitten, maar in een emotionele waterval terecht kwam. Gebeurtenissen in het leven hebben invloed, of je het wilt of niet. Maar ik wil laten zien dat het niet erg is. Het heeft mij gemaakt tot wie ik ben op de dag van vandaag. Ik weet ook dat ik niet meer de Marieke zal worden die ik was voordat Rens geboren was, dat hoeft ook niet en ik denk niet dat ik dat kan. Maar ik kan wel de beste versie van mezelf zijn op dit moment. 

''Help mij''

Prachtige zin en zo waardevol, kwetsbaar en krachtig. Hulp vragen, is goud waard.