Kamperen 2.0

Afgelopen week gingen wij met z'n drieën kamperen. Eigenlijk kwam deze week er een beetje tussendoor. Wij proberen onze zomervakantie altijd in september te plannen, buiten het seizoen, voor Jorricks werk gunstig, want daar is het knallen in de zomervakantie. Maar mijn nieuwe werk bleek in deze week dicht te zitten, dus hop.. Jorrick vroeg deze week vrij op zijn werk en zo konden we opeens een extra weekje op vakantie. Heerlijk, ik vind het zelf dan al helemaal lekker om op internet op zoek te gaan naar vakantiebestemmingen. Het leek mij heel fijn om weer eens te gaan kamperen. Wij hebben zes jaar geleden een 6 persoonstent gekocht, maar die nog maar 3x gebruikt. Ja, zo gaat dat.. We zijn er één jaar mee op vakantie geweest, maar vervolgens zijn we met het vliegtuig wat jaren naar eilanden geweest (huwelijksreis, dat beviel goed, dus het jaar erna weer naar een eiland) en vervolgens tijdens de zwangerschap in een huisje. Ik had er toen geen zin in om op een luchtbed te slapen. Vervolgens werd Rens geboren en dan is een huisje of caravan opeens wel heel handig, dus vorig jaar wel kamperen, maar met de caravan van mijn schoonouders. Maar dit jaar niet, ik wilde kamperen. Met onze eigen tent, terug naar de basis en alleen prio spullen meenemen. Even een midweek minimalistisch. Het heeft wel wat, vind ik. Kan nooit zo goed uitleggen waarom, maar ik vind kamperen met de tent écht heerlijk. Wel gelijk erbij zeggen dat ik een goed luchtbed wel heel belangrijk vind. Wij hebben zo een hele grote, hoge gevonden ooit een keer. Slaapt top. 

Wij hebben niet zo een grote auto, dus het eerste obstakel was om een keuze te maken hoe we überhaupt ergens naar toe zouden gaan. Met twee auto's? Of een grote auto lenen van iemand? De conclusie was: een camping in Nederland. Als het dichtbij is, kunnen we met twee auto's en anders gaan we een auto ruil doen voor een week of zo. Maar lang leve het mooie Gelderland, waar wij wonen, dat is al prachtig op zich. Dus vonden we een camping op ongeveer 30 minuten rijden van ons huis en dat leek ons perfect. Vorig jaar zijn we ook in Gelderland op vakantie geweest en ik merkte toen al dat het mij niet zoveel uit maakt waar ik naar toe ga, als het maar niet thuis is. En waar je dan ook bent, het is vakantie. Eigenlijk ben ik wat dat betreft, denk ik, niet zo moeilijk. Hoewel ik de vakanties in Spanje ook heerlijk vond, is dit zo dichtbij ook prima. 

Ik vond het overigens wel echt een behoorlijke happening, met Rens naar de camping. Het ging niet helemaal gemakkelijk,, maar ik heb geleerd dat flexibel zijn de sleutel is tot succes. Voor ons betekende dat meegaan in de flow van Rens en we zien wel hoe de dagen gaan. Alleen kwamen we daar ongeveer aan het eind van de midweek achter. Maakt niet uit, leren we veel van. Volgend jaar gaat beter.

Op maandag vertrokken we met twee volgeladen kleine auto's. Rens bij mij in de auto en de auto van Jorrick helemaal volgeladen met spullen. Geleende spullen weliswaar, want zulke toppertjes zijn wij dan weer, we houden van kamperen maar hebben nog nooit zelf alle spullen aangeschaft. We hebben een tent, keukenspullen en daar stopt het ook wel een beetje. Van vrienden konden we spullen lenen en van mijn schoonouders de laatste overige dingen die we zelf niet hadden. Top geregeld zo! (Overigens ben ik nu zo fan van kamperen dat ik alvast ga bedenken welke dingen ik voor mijn verjaardag volgend jaar kan vragen haha. En hoop ik dat Jorrick dat ook doet). We mochten vanaf 13u de camping op. Met mijn blonde hoofd dacht ik dat we Rens wel even konden oplaten tot dan en hem in de tent konden laten slapen. Nou dat was struggle nummer één. Rens kwam helemaal vermoeid aan, in de ochtend had ie zijn ouders heen en weer zien lopen van huis naar de auto. Vervolgens komen we aan en moeten wij die tent nog opzetten. Terwijl Rens vanuit de IKEA stoel naar ons kijkt, met een vermoeid koppie, proberen wij zo snel mogelijk die tent op te zetten. Zorgt ervoor dat de tent niet helemaal strak staat, maar boeiend. Ons humpie moet naar bed. Dus zijn bedje geïnstalleerd en hop in bed leggen. De eerste twee dagen regende het best veel en zaten we binnen in de tent. Jorrick genoot en ik dacht alleen maar aan de tent die niet strak staat. Ook niet slecht, maar niet perfect.. gaat die het allemaal houden? Ik vond het spannend, maar keek dan naar Jorrick en die is dan de rust zelve en daar word ik ook rustig van. 

Vervolgens viel meneer niet in slaap. Ik vermoed dat hij te vermoeid was en er in korte tijd te veel veranderingen waren. Ligt hij opeens in een warme tent, met misschien te veel kleren aan. Daarnaast is het er licht. Dat hoort niet. Ik zie het hem al helemaal denken. Sneu, vond ik het wel. We hebben veel geknuffeld en kwamen tot de conclusie dat we de volgende keer pas weg gaan als humpie thuis goed heeft geslapen. Veel beter. Maar zoiets leer je pas, als het het meemaakt.

Wij zijn jonge ouders, die met Rens gaan en staan waar we willen. Wij proberen hem zo ''makkelijk'' mogelijk op te voeden. Dat hij bij anderen kan slapen, niet te gehecht is aan zijn eigen bed en kamer. Even om als voorbeeld te noemen. Toch merkte ik deze week dat we soms nog flexibeler mogen zijn, flexibel op een andere manier. Flexibel in de zin van kijken naar Rens, op hem reageren en daarnaast niet te veel verwachten. De eerste twee dagen was er veel regen en zaten we dus veel binnen in de tent. Rens veel in de IKEA stoel. Voor hem geen stoel waar hij stabiel en goed in zit, maar om nou de hele eetstoel van thuis mee te nemen.. hadden we met 3 auto's moeten gaan. Maar ik merkte op den duur dat Rens niet zoveel kon. Thuis staat zijn eetstoel, de statafel, een grote woonkamer en zijn speelgoed. Hier op de camping had hij 1 stoel, die niet top is en een grond met wat speelgoed. Rens is niet zo dol op gras, maar ja, dat heb je nou eenmaal op een camping. Ik vind het belangrijk dat hij het wel leert. Hoe vervelend hij gras en zand kan vinden.. ik vind dat hij er ook aan kan wennen. Dus proberen we af en toe juist bewust naar bijvoorbeeld een speeltuin te gaan met gras en zand. Zodat hij kan wennen. Ik merk serieus al verschil hoor. De eerste paar keren was krijsen, laatst bij Klimmendaal ook. Toch jammer, want voor mijn gevoel krijgt hij best snel het labeltje dat er wat is. Terwijl ik nog steeds denk.. Rens is prikkelgevoelig en heeft langer de tijd nodig dan een ander om te wennen, te groeien enzovoort. Dus geef hem die tijd en het komt wel goed. 

Toen het mooi weer was (woensdag) gingen we een dagje weg. Eerbeek in, een klein dorpje in de buurt van de camping. Wij vonden het helemaal leuk, want een oud collega van ons werkt daar in een restaurant. Voor ons een mooie gelegenheid om daar op het terras te zitten. We gingen pas na het slaapje van Rens, wat overigens weer kort was, maar daar waren we ondertussen aan gewend en was prima. Ik merkte toen al dat we rustig aan moesten doen met hem, dat zijn ritme toch best wel heel belangrijk en leidend is tijdens zo een midweek. Een leuk plaatsje wel trouwens, Eerbeek! Heel gemoedelijk en vriendelijk. Op de terugweg viel Rens in slaap in de auto, ons humpie.. wat moet je moe geweest zijn. Dit was pas dag drie. 

Op vrijdag zijn we gaan zwemmen bij een Landal park. Wij waren helemaal trots, we hadden Rens in de ochtend op bed gelegd. Hij slaapt al lange tijd niet meer in de ochtend, maar het leek ons wel handig omdat hij de ochtend toch niet goed volhield. Dus wij dachten.. dan maar twee slaapjes. Toen hij wakker werd, gingen we naar Landal. Want dat was weer iets... het zwembad bij de camping was zo koud, dat Rens na tien minuten al een paars trillend onderlipje had. Maar lang leve Landal. Daar is het lekker verwarmd. Voelde overigens ook echt als cadeautje dat we gaven aan Rens of een compensatie misschien. Omdat ik het zielig vond dat hij zo slecht sliep en non stop moe oogde. Zwemmen, is een verhaal apart. Wij hebben een waterrat van een zoon. Hilarisch, als hij water ziet, wordt ie helemaal wild. Ik vind het machtig mooi om te zien. We hebben ruim 1,5 uur gezwommen. Rens draagt dan een swim trainer of alleen bandjes. Of eigenlijk niets, want dat is therapeutisch zwemmen en wordt aangeraden door de ergotherapeut. Zonder iets zwemmen vinden wij als ouders ook veel fijner, dan is Rens nog meer een waterrat. Voor ons alleen wel beter opletten en echt met z'n tweeën doen. Na het zwemmen gingen we het terras op. Heerlijk aan het speciaal bier en voordat we het wisten was het 18u dat we terug waren op de camping. Rens weer helemaal moe, maar wel gelukkig. Hij was flink opgeknapt van het zwemmen leek wel. De grote grap was wel dat we bewust Rens in de ochtend naar bed hadden gedaan en dan het idee om na het zwemmen hem weer op bed te leggen, zodat hij twee slaapjes zou hebben. Maar het ging goed bij Landal en Rens deed het goed, dus vergaten we de tijd een beetje. Shit, weer kort geslapen op de dag. 

Ik moet er wel een beetje om lachen. We zijn zo ontspannen geweest en deden waar we zin in hadden. We dachten dat Rens het makkelijker aan kon, maar het was allemaal een beetje te veel, wat zorgde voor te weinig slaap bij hem. Nu klinkt de hele vakantie zwaar en vermoeid. Dat is niet zo, we hebben namelijk een heerlijke week achter de rug, maar wel met wat aantekeningen. We hebben in de zon gezeten, gekletst met andere campingbezoekers, genoten, spelletjes gespeeld en veel gewandeld. Iedere dag boven de 13.000 stappen gekomen, ik ben trots. 

Oh, wel leuk om te vertellen dat we ook een dagje naar Zutphen waren gegaan, we reden in de ochtend daar naartoe en vlak voor Zutphen was Rens in slaap gevallen in de auto. Dus bedachten wij dat die slaap belangrijk was en we niet nu hem weer uit de auto wilde halen, daar wordt Rens namelijk wakker van. Dus reden we rondjes, rondom Zutphen. Ik heb veel plaatsen gezien waarvan ik niet wist dat ze bestonden. Maar ook plaatsjes waar we wel langs rijden als we naar familie gaan, maar alleen op het bord op de snelweg hadden gezien. Zo gingen we ook Bathmen door. Waar overigens waanzinnig mooie huizen staan. Jorrick en ik zijn dol op huizen bekijken, dus het was een grappig en leuk autoritje. Rens sliep driekwartier, wij hebben de autotank leeggereden en konden naar huizen kijken. Was fijn. Daarna zijn we alsnog Zutphen in geweest trouwens. Om naar een koffietentje te gaan waar een andere oud collega van ons werkt. Ja, zo zijn wij. Als we naar plaatsen gaan, vinden we het leuk om naar bijzondere tentjes te gaan. Plekken waar we mensen kennen of waar een bijzondere kaart is. Love it! 

Ik merk dat er steeds vaker naar ons gekeken wordt. Waar we ook komen. Simpele dingen zoals het tillen van Rens, voel ik ogen in mijn rug. Ik snap het wel, we hebben een beer van een kind en die wordt telkens getild door zijn ouders. Of zit in zijn stoel. Of ligt op de grond, maar gaat niet ver vooruit.  En ook hierbij merk ik steeds vaker dat het me geen drol meer uitmaakt. Mensen die dicht bij ons staan weten hoe en wat. Maar zelf zij weten niet alles. Soms merk ik dat ik praatmoe ben. Gewoon geen zin om te vertellen hoe en wat. Idem dito voor alle therapieën die Rens krijgt. Iedere week is er wel weer een ontwikkeling te zien, maar soms is het ook gewoon lekker om eens niet daarover na te denken. Over therapie, achterstand en hersendingetjes. Prima ook wel, want wij zijn de baas over wat we zeggen en wat niet. Dat is fijn. 

Dat brengt me wel tot een volgend punt. Onze buren waren hele lieve mensen, ergens halverwege de 60 jaar gok ik. Maar ze keken af en toe naar Rens, totdat de man het vroeg. Ik vond het mooi, want ik voelde aan alles dat hij iets dacht. Ik hoop dan maar dat mensen hop die mond open gooien en vragen stellen. Deze man deed het. Hij vroeg of Rens gezond was. Bam, ik vond het lastig. Tegelijkertijd fijn. Moeilijk te beschrijven. Maar ik vond het stoer dat hij er naar vroeg, maar dat bracht mij tot een antwoord. Wat ga ik zeggen? Heb ik zin om het te vertellen? Zo ja, wat ga ik vertellen, hoeveel ga ik vertellen? In een paar seconden dacht ik na en gaf ik antwoord. Ik vertelde hem dat Rens hersenbeschadiging heeft opgelopen en dat hij in zijn ontwikkeling achterloopt, flink achterloopt. In mijn hoofd was ik trots op mezelf. Ik leer steeds beter te verwoorden wat er aan de hand is en dat gaat dan ook gewoon simpel. Het wordt steeds makkelijker en duidelijker ofzo.. Ik denk dat dit ook hoort bij een stukje verwerking. Steeds beter de situatie zelf begrijpen, accepteren en vanuit daar verder te leven. 

De man was lief, hij schrok en vroeg hoe het toekomstbeeld van Rens eruit zou komen te zien, waarop ik eerlijk aangaf dat ik geen idee heb en dat we daar niet mee bezig zijn. Grappig, want diezelfde dag gingen Jorrick en ik het gesprek erover aan met elkaar. Wat denken we eigenlijk qua toekomst. Rens wordt in november 2 jaar en dan worden kinderen soms al ingeschreven op basisscholen. Hoe gaan wij dat aanpakken? Zal hij überhaupt naar de ''gewone'' basisschool gaan? Daar hadden we het over en wij dachten allebei hetzelfde. Nee, denk niet dat Rens in eerste instantie gelijk naar een reguliere basisschool gaat. Hij loopt achter en niet zo dat het een maandje achterlopen is, nee bijna een jaar, gokken we zo zelf. Dus wat als hij vier jaar is, maar nog steeds niet loopt, niet praat.. dan zal regulier onderwijs niet passend zijn. Voor het eerst hadden we het over de toekomst van Rens op praktisch gebied. En we denken er hetzelfde over. Weer een geluksmomentje waar ik zo blij en trots op ben. We denken hetzelfde over Rens en dat is zo waardevol, want als we met de neus dezelfde kant op staren... zullen we makkelijker (denk ik) de weg bewandelen. Samen. Als gezin.

En zo ben je een midweek verder, pakten we alle spullen weer in, gelijk in de ochtend want Rens moet thuis lekker naar bed kunnen. Hoe eerder, hoe beter. Wij gingen opruimen en inpakken, Rens keek Peppa Pig. Dat is echt de beste oplossing van deze week geweest. Laat hem maar even een serie kijken, dan kunnen wij doen wat we moeten doen. We kwamen thuis, gingen wasjes draaien, Rens naar bed en wij languit op de bank. Ik keek om me heen, zag zijn aangepaste stoel, statafel en schoenen. Blij dat ik weer thuis ben, blij dat we al deze voorzieningen hebben. Er is een glimlach op mijn gezicht, ik accepteer alles, ik merk het aan mijn lijf. Ik ben en blijf zo dankbaar dat we deze aanpassingen kunnen krijgen, dat we in deze tijd leven waarin zoveel meer mogelijk is. Tuurlijk, kamperen is leuk en fantastisch. Volgend jaar gaan we weer. Maar ik ben ook blij als ik thuis ben en Rens zo zichzelf zie zijn. Daar gloeit mijn hart van op.