Toekomst

De afgelopen tijd speelt er steeds meer in mijn hoofd omtrent ons gezin. De vraag of ik nog een kindje zou willen dragen (als dit ons gegund is), is een lastige vraag die steeds meer in mijn hoofd begint te dwalen. Rens is ondertussen drie jaar oud en toch merk ik steeds wat meer de vraag van de buitenwereld of Rens ons enige kindje zal zijn. Nou laten we daar eens even lekker de taboe doorbreken om hier op dit moment eens lekker de tijd voor te nemen om te tikken. Why not!? Het is namelijk zo dat mensen hier eigen keuzes in maken en elke keuze daarin mag gerespecteerd worden. Beginnen bij het begin... Als het ons gegund is, zou ik best graag een groter gezin willen. Dit benoem ik heel expliciet, omdat dit niet vanzelfsprekend is. Het navragen of gek kijken als je eerste kindje over de ''maatschappelijke leeftijd is om grotere broer/zus te worden'' is niet perse leuk. Besef je eens dat mensen al heel lang de wens hebben voor een tweede kindje, maar dit niet lukt. En laten we ook even stil staan bij überhaupt een kindje krijgen, bij hoeveel mensen deze wens niet in vervulling gaat. Door welke reden dan ook. Dat is gewoon helemaal ruk en klote. Ik kan me best voorstellen dat het voor de mensen die mijn blog lezen en zich herkennen in dit verhaal, het best lastig kan zijn om door te lezen. "'Want wij hebben in ieder geval Rens''. Ja dat klopt. En daar zijn we ons maar al te goed bewust van, laat ik dat voorop stellen. Hoe dan ook.. met welke beperking ook.. We zijn ouders van een fantastisch jochie. Een grote droom die werkelijkheid is geworden drie jaar geleden. 

Toekomst, ja wat denken we daar van? Het is sowieso een beetje vaag en lastig, maar waarin iedereen uit gaat van datgene wat verwacht wordt, daarmee bedoel ik dus de standaard groei en ontwikkelingen, is dat voor ons heel wat anders. Toen wij 10,5 jaar geleden een stel werden hadden we al vrij snel naar elkaar uitgesproken dat we beide graag een groot gezin wilden. Beide komen we uit een gezin met vier kinderen en dat is me toch potje leuk! Vervolgens werd Rens geboren en kwam er heel wat op ons pad. Al het standaard werd van de tafel geschoven en we besloten met de flow van Rens mee te gaan en we zien wel waar we komen. Beste keuze, denk ik, die we hadden kunnen maken. Want we legden onszelf geen druk op.. We zien het wel en voordat we iets duidelijks weten over Rens, is ons gezin compleet zoals het is. Ik kan eerlijk bekennen dat ik (toen Rens baby was) niet genoot van andere baby's. Het lukte me niet om ze leuk te vinden. Ik was jaloers en ergens ook wat verdrietig. Ik gunde het de ouders écht driehonderd procent, maar het genieten van andere baby's lukte me echt niet. Ik was toentertijd erg bang dat dit niet zou gaan veranderen en dat ik een moeder zou worden met big issues. Dus nadat Rens één jaar werd ben ik naar de psycholoog gegaan (zoals de meeste wel weten) en daar een heleboel gepraat en vooral een heleboel gehuild. Ook daar heb ik het gehad over de toekomst. Wat zou ik willen, als ik mocht kiezen? 

Nu is Rens drie jaar en ik moet zeggen, er is veel veranderd in de loop van de jaren. Ik ben best trots, als ik zie waar ik nu sta. Dat ik weer intens kan genieten van alle kinderen om ons heen, dat ik intens kan genieten van Rens, van de positieve ontwikkelingen. Maar dat ik ook de lastige ontwikkelingen beter aan kan. Ik voel me een sterker mens en kom steeds vaker terug op weer het stukje toekomst en ouderschap. Ik denk wat vaker aan het idee dat het me fijn lijkt om een groter gezin te krijgen. Dit is een idee wat vrij nieuw is voor me, want ik moest hier eigenlijk niet meer aan denken. En van die gedachte werd ik soms ook juist verdrietig. Want wat maakt het dat ik dit niet meer wilde? Het had niks met Rens te maken als persoon. Maar wél alles te maken met de situatie. Het idee dat ik een kindje mag dragen, waarvan ik de gehele zwangerschap niet weet of het kindje gezond zal zijn (dit weet je nooit hé, dat begrijp ik ook heel goed). Of het kindje voldoende zuurstof zal hebben, dat bedoel ik dan vooral. Alleen de gedachte geeft me enorm veel angst. Waarin ik net zeg dat ik trots ben op mezelf hoe het nu gaat, ben ik zo mega bang voor zoiets. Het zet mij als persoon erg aan het denken; wil ik nog een tweede kindje? Wil ik nog een keer een kindje dragen? Kan ik dit aan? Kan mijn lijf dit? Wat als.....

Laatst heb ik het er met de ouders bij Klimmendaal over gehad. Het ouderschap. Allemaal ouders die ook één kindje hebben. En het mooie vond ik dat iedereen er hetzelfde in stond. Iedereen had precies dezelfde struggles als die ik in mijn hoofd heb. En dat was best fijn om te horen. Ik voelde me niet alleen. En ook hierbij maak ik de kanttekening; ik weet dat ik niet alleen ben. Ik weet dat ik een ijzersterk netwerk om me heen heb. Alleen de gedachten die soms door mijn hoofd gaan, zijn niet te begrijpen. Ik begrijp ze zelf niet altijd. Laat staan een buitenstaander. Maar goed, we hadden het met elkaar over een tweede zwangerschap. Iedereen met haar eigen angsten, wat er kan gaan gebeuren. En toch eindigden we met de woorden dat deze angst waarschijnlijk nooit weg zal gaan, totdat er een positieve ervaring zal zijn. 

En dat vond ik zelf confronterend. Want zal dat het zijn? Het ervaren van een fijne zwangerschap en bevalling (op welke manier dan ook, want ik weet ook dat een volgende zwangerschap rete medisch wordt en daar heb ik ook een mening over). Ik merk aan mezelf dat ik heen en weer slinger. Tussen keuzes in mijn hoofd die nog geen realiteit en actueel zijn dus ik wil er eigenlijk niet teveel over nadenken. Maar toch wil ik eerlijk zijn en hoop ik eigenlijk dat vrouwen dit lezen en denken ''wow Mariek, zo voel ik me ook''. Ik hoop het zo, zodat we elkaar hebben. Zodat we onszelf niet gek hoeven te maken dat het gekke gedachten zijn, maar dat dit oké is. 

Ik neem jullie mee, op een eerlijke manier. Drie jaar geleden is Rens geboren, daarna waren er onderzoeken en waren er conclusies getrokken rondom mijn placenta. Die redenen zouden geven voor de situatie van Rens. Je kunt het misschien niet voorstellen, misschien wel.. maar ik zakte door de grond. Ik voelde me schuldig en had zoveel pijn en verdriet. Kan mijn lijf dit niet? Kan ik niet doen wat er verwacht wordt van een vrouw? Deze verwachting maakte mij helemaal gek. Na heel wat kletsen met de psycholoog en met Jorrick, sta ik nu drie jaar later heel anders in het leven. Ik wéét dat het NIET mijn schuld was. Ik wéét dat het DIKKE VETTE PECH was. Ik wéét dat ik het mezelf niet hoef kwalijk te nemen. 

En toch is de stap voor een tweede zwangerschap groot. Het voelt gigantisch. Na de bevalling heb ik elke keer gezegd.. Ik wil dit niet meer, Ik durf het niet, ik vertrouw mijn lijf niet en ik weet niet wanneer ik dat wel ga doen. Eerlijk, vind ik het een lastig onderwerp, want het is zo onwijs persoonlijk en gevoelig. Een kindje dragen.. dat zou voor mij betekenen dat ik maanden in spanning zit of het goed gaat. Maanden heel veel afspraken bij de gynaecoloog en hopen dat het goed gaat in de buik. Ze zullen meer echo's maken, maar dat is het. Tenminste.. ruim 3 jaar geleden is dat tegen ons verteld. Ze hebben het bij Rens niet gezien en zullen het bij een tweede kindje ook niet zien. Dat klinkt voor mij als iets heel engs. Het ging in mijn lijf mis tijdens de zwangerschap van Rens en ik weet niet of ik in staat ben om die angst en onwetendheid aan te gaan. Dus nee, liever niet. En ondertussen ben ik wel zo ver dat mocht het wel zo zijn dat ik in verwachting raak.. het goed zal komen. We hebben een leger aan mensen om ons heen, die ons zullen ondersteunen en ik weet dat we alles open moeten gooien om die tijd door te komen.

De laatste tijd worden deze gesprekken wat meer realiteit en bespreek ik met mijn omgeving hoe ik er over na denk, wat ik nodig heb en wat ik zou willen. Het idee dat we überhaupt met elkaar praten over eventueel een tweede kindje, vind ik een stap vooruit. Het geeft ergens een bepaalde hoop en trots dat we verder zijn dan waar we stonden. Dat we het erover kunnen hebben, zonder te huilen. Dat we durven uit te spreken wat de wens is. Ook spreken we onze onzekerheid en twijfels uit. Ik zou voor Rens zo graag een groter gezin willen, dat hij een maatje heeft die met hem opgroeit. Maar tegelijkertijd denk ik soms ook wel dat het beter is om even af te wachten hoe Rens zich gaat ontwikkelen en daar op anticiperen. Heeft Rens ons keihard nodig? Dan weet ik niet of we een groter gezin zouden willen. Waar groeien de andere kinderen in op? In een gelukkig en heel liefdevol gezin. Ze zullen niets tekort komen, dat weet ik rationeel. Maar toch heb ik soms stemmetjes in mijn hoofd dat ik het andere kinderen niet aan wil doen. Maar wat doe ik Rens dan aan? De kans op broertjes/zusjes ontnemen? Nou, zoals je leest.. het is veel en er gaat zoveel door mijn hoofd. 

Ik schrijf dit niet omdat ik advies nodig heb. Ik schrijf dit ook niet omdat ik zielig ben of misschien een idioot. Nee, ik schrijf dit om te uiten wat er speelt. Wat er soms in mijn hoofd omgaat. En dit betekent ook niet dat we op dit moment een keuze maken dat we inderdaad een groter gezin zouden willen. Nee. Allemaal niet. Het betekent dat ik me krachtig genoeg voel om dit te delen. Voor mezelf, voor jou, voor Rens. Maar bovenal.. voor mezelf. Omdat ik er baat bij heb. Fijne avond! X