Hé, hoe gaat het?

Eén van de meest gestelde vraag die er is.. Hoe gaat het met je? Een simpele vraag, maar wat vraag je nou eigenlijk en welke tijd heb je voor elkaar? Ik merk aan mezelf dat ik soms moe ben en geen behoefte heb aan een gesprek, dan kan een kort antwoord voldoende zijn. ''Ik ben moe, maar het is oké''. Alleen hoe vaak beantwoorden we met goed, terwijl het eigenlijk helemaal niet goed gaat met ons? Soms is een simpel antwoord terug geven het makkelijkste, kost het ons de minste moeite, maar is dat echt wat het is? Tegelijkertijd is de vraag ook vrij groot. Hoe gaat het? Tsja, op welk gebied wil je antwoord? Of is het een social talk omdat je 2 minuten tijd over hebt dus je stelt even een casual vraag. Ik vind dit soms de meest ingewikkelde vraag om te stellen, maar ook om te krijgen. Want wat wil je nou van me? 

Maar hoe gaat het nou echt met je? Of met mij? Is dat dan de juiste vraagstelling of zouden we specifieker naar elkaar mogen zijn? Hé je vertelde vorige week dat je een moeilijk gesprek had, hoe is dat gegaan? Veel specifieker, kom je er wat minder snel onderuit misschien. Maar vragen hoe het gaat met iemand, komt dat dan echt uit liefde, uit aandacht en uit interesse? Of is het soms gewoon sociaal wenselijk om te communiceren met elkaar?

Ik merk aan mezelf dat ik antwoord geven soms lastig vind. Ik voel een bepaalde maatschappelijke druk om ''ja gaat goed'' te beantwoorden, om klaar te zijn met de conversatie. Een bepaalde druk van ''we klagen niet'' of ''life is good'' voelen. Omdat ik niet wil dat andere mensen me een zware denker vinden of vinden dat ik me aanstel. Of misschien vinden dat ik teveel klaag. Eigenlijk ben ik met de vraag ''hoe gaat het?'' alleen maar bezig met de ander. Herken je dat wel eens? Dat je niet de tijd neemt om nou écht te reageren en de tijd te nemen voor een goed gesprek? 

Communiceren an sich is al een kunst, maar wat heb je (of ik in mijn geval) dan nodig van de ander. Wat is daarin de essentie? Precies dit werd mij afgelopen vrijdag gevraagd toen ik tegenover de maatschappelijk werker van Klimmendaal zat. Marieke, wat heb jij nodig van de ander?. Een uitstekende vraag waar ik niet veel over na denk. Terwijl ik juist probeer in mijn leven steeds meer mijn eigen pad te kiezen, niet meer te doen wat een ander verwacht van mij maar wat niet bij mij past. Eigenlijk is de vraag precies datgeen wat ik moest horen. Want naast het feit dat ik voor mezelf kies en op zoek ben naar wat er voor mij werkt, is de vervolg stap om daar open over te zijn en uit te spreken naar anderen wat ik nodig heb van ze. 

Het was confronterend om dit te horen, we hebben 1,5 uur tegenover elkaar gezeten en gesproken over communicatie, over verwachtingen, over hulp. Van alles waar ik verdrietig van werd, omdat het me duidelijk werd dat ik me helemaal niet zo goed voel op dit moment. Dat ik helemaal niet lekker in mijn vel zit. Maar waar komt dat vandaan? Op het werk doe ik mijn ding, waar ik goed in ben en dat is fijn, thuis zorg ik voor Rens en doe ik wat hij van me nodig heb. Ik ben begonnen met een nieuwe functie en heb deze week mijn schooldag waar ik naar uitkijk. Allemaal leuke en fijne dingen hoe het loopt. En toch zit ik niet lekker in mijn vel. Waarom niet? Grappig wel om even terug te komen op de vraag hoe gaat het met je? Ik zou niet zeggen tegen mensen dat ik niet lekker in mijn vel zit, waarom zou ik dat doen? Wat hebben zij eraan dat ik dit benoem. Zo zat ik er vrijdag bij. Ik wil niet al mijn ellende die in mijn hoofd speelt op tafel gooien. Daar heb ik geen behoefte aan. Soms is het fijn om juist niet te hoeven praten. Maar eigenlijk draait het nu niet om mij en dat is waarom ik dit typen lastig vindt. Het komt namelijk terug bij de vraag die dikgedrukt hierboven staat.. Wat heb ik nodig van een ander? 

Ik merk aan mezelf dat dit precies is wat ik tegenkom zowel in privésfeer als werksfeer. We stellen ons als persoon open, maar is de reactie die we krijgen hetgeen wat we nodig hebben? Als mens zit het in ons om met oplossingen te komen. Ik denk dat dit voort komt uit een bepaalde angst of onzekerheid dat we het over ''moeilijke'' dingen gaan hebben. Oplossingen zijn dan fijn. We willen elkaar helpen, dat zit in onze menselijke aard. Maar soms is het genoeg om een knuffel te krijgen, soms willen we alleen een luisterend oor. Geen oplossingen, geen antwoorden, geen oordeel. Gewoon een luisterend oor. Je aanwezigheid, dat je er bent. Een hartje via WhatsApp om elkaar te laten weten dat je aan elkaar denkt, zonder er teveel woorden aan te geven. Soms is het leven gewoon zwaar, heftig, ellendig en klote. Dat mag. Dat is niet erg. 

Dus eigenlijk komen we terug op de vraag.. Hoe gaat het met je? En daarin de vervolg vraag.. wat hebben we nodig van anderen? Misschien is dat wel iets wat samenhangend is. Als ik voor mezelf spreek zou ik eigenlijk veel meer lak moeten hebben aan de gedachten dat ik bang ben wat anderen gaan antwoorden en wat we vinden. Ik hoef er niet bang voor te zijn, ik mag delen wat ik wil, want de vraag werd gesteld. Dus je kan alles terug krijgen. Het is alleen wel aan mij wát ik vertel en hoe ik het vertel. Heb ik een verwachting of iets nodig, ben ik degene die dit mag gaan uiten. Gaat het niet goed en wil ik gewoon even niks. Mag ik dat benoemen. Een mooie eye opener voor mezelf, want uiteindelijk heeft niemand er iets aan als ik het niet deel. 

Dus. Hoe gaat het nou écht met me? Eigenlijk op dit moment niet perse goed. Ik ben mijn ritme kwijt, mijn ''sparkling''. Ik voel me leeg, ik voel me een emotioneel wrak. Ik voel zoveel en tegelijkertijd zo weinig. Huilend zat ik vrijdag in de stoel bij Klimmendaal. Er was ruimte voor mijn gevoel en voor mijn tranen. Het was nodig, maar confronterend. Het voelde goed, maar het maakte me helemaal leeg. Ik was op en kon voor mijn gevoel die dag niet verder. Ik moest tijd hebben voor mezelf en mijn lijf de ruimte gunnen om weer op te laden. 

Want het leven is op dit moment even zwaar. Ik word onzeker van het opvoeden van Rens, ik weet soms gewoon niet wat ik moet doen. Het is ingewikkeld, het is moeilijk en ik denk dat iedere ouder hier wel eens tegen aan loopt. Ik kwam er even niet meer uit. Rens laat moeilijk gedrag zien en ik weet niet hoe ik er mee om moet gaan. Wat kan ik doen, wat kan ik proberen? En de communicatie is daarin zo verrekte moeilijk. Een kind die weet wat hij wil, maar het niet kan uiten. Een moeder die haar zoon graag wilt helpen, maar niet begrijpt wat hij bedoeld. Frustrerend en vooral vermoeiend vanaf beide kanten. En dat maakt me onzeker. We hebben voor mijn gevoel al zoveel overwonnen, dan is dit toch iets kleins. Maar dat maakt het niet minder ingewikkeld en moeilijk. De orthopedagoog begeleid ons hier goed in en met een aantal tools zie ik door de bomen het bos weer. Ik begin vertrouwen te krijgen in wat ik doe en waarom ik het doe. 

Ik ben soms heel angstig. Bang om Rens te verliezen. Rationeel weet ik dat dit niet zomaar gebeurd dus waarom zou ik er bang voor zijn. Maar ook daarin heb ik met de maatschappelijk werk gesproken en kwamen we samen tot mooie conclusies. Confronterende conclusies met weer tranen tot de max. Want waarom ben ik zo bang? Dat komt maar voort uit één moment. Hét moment dat wij Rens hebben losgelaten. Het verlies dat wij kozen voor afscheid en loslaten. Bijna vier jaar geleden. Het verlies wat vervolgens niet kwam. Hoewel alles klaar stond voor een begrafenis en we ook letterlijk afscheid hebben genomen van hem. Het hoefde niet. En dat was eigenlijk kneite zwaar en zit diep, heel diep. Dit is een stukje rouwverwerking. Verwerking van de meest intense gevoelens en pijn die ik ooit in mijn leven heb gehad. Ik rouw over het moment van toen, de rollercoaster die een plek moet krijgen in mijn leven. Ik rouw over levend verlies van de dingen die Rens niet kan (of in de toekomst niet zou kunnen). En dat is niet omdat ik depressief ben of heel negatief. Dat is ons leven. Dit is letterlijk wat wij meemaken. Maar terug komend op de angst. Ik wéét letterlijk hoe het voelt om je kind op te geven. Om afscheid te nemen. Ik weet het, want ik heb het meegemaakt. Die pijn en angst zit zo diep en doet zo veel zeer. Ik weet niet of ik me hier ooit overheen kan zetten. Ik denk het wel, maar soms komt het terug, zoals nu. We gaan richting de vierde verjaardag van Rens en dan komen deze herinneringen weer op mijn pad. Altijd op momenten dat je er natuurlijk niet op zit te wachten, maar dat betekent niet dat ik er niets mee moet.

Vrijdag was intens, heel intens. Ik was moe, op. Emotioneel leeg. Maar nu het weekend voorbij is weet ik meer. Het was nodig om even stil te staan ook bij dit stuk van ons leven. Grotendeels ben ik dolgelukkig, ga ik lekker op de flow en geniet ik van ieder moment. Leef ik heel erg in het hier en nu, maak ik beslissingen waar ik trots op ben. Maar er is ook een ander deel en die kwam nu even om de hoek. 

Dus wat ik nodig heb? Geen idee, een stukje erkenning, een schouder, een luisterend oor. Maar dat krijg ik alleen als ik mezelf hier voor open stel. Levensles van het jaar. 

Dus.. Hoe het met me gaat? Goed. Maar heb je even tijd voor mijn verhaal?