Operatie klets

Joehoe, dat is even een dikke poos geleden dat ik de tijd (en energie) nam om weer eens van me af te schrijven. Vandaag had ik er behoefte aan en zo is deze lap tekst hatseflats op je beeldscherm te zien. Men, ik weet niet eens meer wanneer ik voor het laatst geschreven heb, maar er is weer veel gebeurd, veel ontwikkelingen, veel activiteiten... Tijd om jullie mee te nemen in de afgelopen maanden. Startend met de operatie van Rens zijn heupen en de psychische lading die de operatie ons heeft gegeven. Laten we beginnen bij het begin. Sinds september 2021 wisten we al dat Rens geopereerd zou worden aan zijn heupen. We dachten toen dat dit begin 2022 gedaan zou worden (waarom we dat dachten.. geen idee, maar het idee van nog drie maanden wachten leek ons realistisch). Grote grap achteraf gezien, want de operatie was uiteindelijk eind juni gepland. Maar goed, de operatie was ein-de-lijk gepland en dat betekende voor ons dat we ons enigszins konden gaan voorbereiden en ook onze vakantie konden invullen, want dat gips moest er zes weken om zitten dus wilden we niets boeken voordat we zeker wisten hoe en wat. 

We zijn voorafgaand aan de operatie op gesprek geweest in Boxmeer waar ons alles uitgelegd werd en Rens werd nagekeken door de kinderarts. Een mega lange dag, die uiteindelijk (voor ons) niet zo veel voorstelde, Rens die chagrijnig en moe was. Lees: we waren ongeveer van 08u t/m 16u in het ziekenhuis en Rens wilde niet slapen in de wagen. Alles voor het goede doel, we waren geïnformeerd over alles en zagen het wel zitten. Er zou één ouder mee mogen naar de OK en één ouder zou in het ziekenhuis mogen blijven slapen. Vrij snel waren we er over uit dat Jorrick mee zou gaan naar de OK en dat ik zou blijven slapen. Zo hadden we allebei een ''taak''. 

Ik ben jarig op 19 juni en had wilde verjaardagsplannen, maar toen het weekend werd, had ik er geen zin in, ik was moe en een beetje zenuwachtig voor de operatie die gepland stond op 21 juni. Dus last minute alles afgezegd en op de bank gehangen in pyjama. Eigenlijk was het een perfecte verjaardag op die manier. En Formule 1 in bed gekeken. Niets meer aan veranderen, heerlijk. Vervolgens de maandag nog gewerkt in de ochtend en in de middag was het tijd om alles bij elkaar te zoeken en in te pakken. Op de dinsdag werden we om 07u verwacht in het ziekenhuis. De kinderafdeling was nog helemaal donker en wij waren al redelijk wakker na een autorit van een klein uurtje. We werden naar een kamer gestuurd en mochten Rens een kleine OK-jas aandoen. Dit was zowel schattig als confronterend. Nu zou het echt gaan gebeuren. Misschien goed om even achtergrond informatie te geven: wij vonden een narcose spannend, toen Rens geboren werd, is er gezegd om geen narcose te geven bij onderzoeken en testen omdat dit zijn hersenen nog verder kon beschadigen. Later benoemde de neuroloog dat het niet nodig was om een MRI scan te doen, want dan zou hij onder narcose moeten en dat deed ze liever niet. Ik had er persoonlijk niet 100% vertrouwen in dat het nu met de narcose wél goed zou gaan. De operatie was nodig, dus we moesten wel. Nou goed, om 07.45u ging Jorrick samen met Rens weg. Ik bleef achter in de kamer. Alleen en stil. Ik was rustig, maar het wachten op Jorrick duurde me veel te lang. Ondertussen was het 08.30u en was Jorrick nog steeds niet terug. De ergste scenario's gingen door mijn hoofd; er zou toch niet iets gebeurd zijn met Rens, of met Jorrick. Ik probeerde mijn hoofd koel te houden, maar merkte dat mijn gedachten verder waren dan ik wilde. Op de stoel zat ik met mijn kop thee.. de minuten weg te kijken en toen kwam Jorrick binnen. Met een nat t-shirt aan van het zweet en rode ogen. Oh jongens, hij was gebroken. We zijn al bijna 10 jaar samen, maar dit moment is iets wat wij nog niet eerder hebben meegemaakt samen. We knuffelden elkaar en de omhelzing was steviger dan ooit. Ik voelde er een bepaalde pijn in en verdriet. Niet goed uit te leggen, maar wat heb ik hem aangedaan, moest ik niet mee naar de OK, dacht ik nog. De verhalen die hij mij vertelde.. ik probeer ze hier kort te beschrijven. Maar neem het gevoel dat je kind op schoot zit bij je en je hem in de houtgreep moet houden om stil te laten zitten. Vervolgens krijgt hij de roes en voel je hem slapper worden in je armen en op een gegeven moment is hij weg. Daarna wordt hij door de verpleging opgepakt, eentje pakt de voetjes en de ander hoofd/nek. Zo werd Rens weg getild uit de armen van Jorrick. Je voelt je machteloos en het voelt alsof ze een levenloos kind bij je hebben weggehaald. Het is en blijft akelig om dit te typen. 

Samen hebben we 1,5 uur moeten wachten totdat één van ons naar de uitslaapkamer mocht. In die tijd zijn we rondjes om het ziekenhuis gaan lopen, even buiten voor de ingang gezeten, maar toch weer terug naar boven. Geen rust in de kont en alleen maar hopen dat we snel opgehaald zouden worden. We hadden spelletjes meegenomen en ook dat deden we in die tussentijd. Uiteindelijk kozen we ervoor dat ik mee zou gaan naar de verkoeverkamer. We liepen samen naar het OK-gedeelte en daar werd ik in een blauw pak gehesen (dezelfde als die Jorrick aan had bij het wegbrengen, dus eh.. nou ja, veel te groot. Zag er mooi uit). Ik kwam de verkoeverkamer in en zag Rens heel vredig slapen. Er gingen zoveel emoties door elkaar heen; blijdschap dat het is gebeurd, verdriet om hem zo te zien liggen, angst voor het moment dat hij wakker zou worden (dan zouden we weten of de narcose het goed heeft gedaan) en een bepaalde pijn. Alsof ik zijn pijn kon voelen. De verpleging liet me de benen van Rens zien en legde uit wat er was gedaan. Het was fijn dat ze hier even de tijd voor nam en dat ik in mij op kon nemen wat er gedaan was. Het gips vond ik veel groter dan ik had verwacht, maar ik vond het ook mooi. Een beetje dubbel. Toen Rens wakker werd, was het krijsen, krijsen, krijsen. Oh, wat was hij verdrietig. Ik snap het wel.. al die mensen met witte kleding, mama in een blauw pak en hijzelf die zich niet kan bewegen en de medicatie zal ook nog zijn werk gedaan hebben. De eerste dag in het ziekenhuis was een luie dag. Rens heeft vrijwel de hele dag Kikker, Peppa en Formule 1 gekeken. Wij deden spelletjes en probeerden Rens in slaap te krijgen. Maar meneer had er weinig zin in. Ik had goede hoop voor de nacht, maar de nacht was verschrikkelijk. Rens was bijna de hele nacht wakker en ik dus ook. Uiteindelijk hebben we (verpleging en ik) hem 's nachts morfine gegeven in de hoop dat hij dan wat zou slapen, het effect was 2,5 uur slapen. We waren allebei hartstikke moe. 

De tweede dag ging eigenlijk best goed. De fysio kwam langs, de rolstoel werd aangemeten en eind van de middag was de conclusie dat wij wel naar huis konden met hem. Wat was ik blij om dit te horen. Ik wilde niet nog een nacht in het ziekenhuis slapen, want de verwachting dat Rens dan wel zou slapen... nou ja, die had ik niet. Elke keer als er een verpleegster binnen kwam (of wie dan ook in een wit pak) moest Rens heel hard huilen. Ik vond het zo sneu om te zien en kon hem niet meer helpen dan nabijheid te bieden dat wij er voor hem waren. Uiteindelijk gingen we rond een uurtje of 15u terug naar huis rijden. Mijn moeder was bij ons thuis en zorgde voor het avondeten (en de dagen erop ook). Heel erg fijn, want we waren zelf eigenlijk te moe om iets te doen. Maar dat was niet alles. We kwamen thuis en mijn lijf reageerde op de afgelopen twee dagen. Ik werd ziek, zal de details besparen, maar lag op bed en kon niets voor Rens en Jorrick betekenen. Dat hield in dat Jorrick eigenlijk de zorg voor Rens alleen moest doen op de dag van terugkomst en de dag er na ook nog. Ik voelde me zo ellendig, alle spanning, angst, verdriet en blijdschap.. alles kwam eruit en alles tegelijk. 

De eerste dagen waren wennen voor ons; hoe til je Rens, hoe doe je dit en hoe doe je dat? Even een weg in vinden en toen we die gevonden hadden.. ging het eigenlijk best wel aardig. Het gips is afneembaar en mag ongeveer 2 á 4 uur per dag af. Best fijn, dat maakt het verschonen veel makkelijker, douchen is easy en de fysio oefeningen zijn ook beter te doen zonder gips. De weken daaropvolgend vlogen om. We waren druk op het werk, losten elkaar af en het werd een geoliede machine, maar niet voor lang. Want elkaar aflossen, zodat Rens altijd één van ons zou zien, de indrukken van de operatie en vervolgens de verzorging van Rens... was te veel om zelfstandig te doen. Niet in de zin dat we dat niet aankonden, maar we hadden geen tijd om samen te verwerken wat er was gebeurd en dat zorgde voor een klap. Eigenlijk bij ons allebei, maar Jorrick stopte ook daadwerkelijk even met werken. Het was te veel, we houden al 2,5 jaar lang alle ballen omhoog en een klap zou komen, voelt eigenlijk best wel logisch. Jorrick kwam thuis en we hebben geprobeerd om veel te praten, maar ook om samen leuke dingen te doen. We lieten vrienden op Rens passen, zodat we even met z'n tweeën tijd hadden. We gingen naar de sauna. Dag erna zaten we op de bank weer te praten. In deze tijd bleef ik wel werken, voelde voor mij goed en fijn. Om juist even mijn eigen ding te hebben naast de verzorging van Rens en uiteindelijk ook Jorrick. Uiteindelijk kwam Jorrick tot de conclusie dat er veel angst en verdriet zit bij het wegbrengen van Rens naar de OK en dat dit gelijk stond aan het weggaan met Rens bij de OK bij de bevalling. Toen Rens geboren werd, is Jorrick gelijk met de kinderarts en Rens van mij weggenomen, we hebben elkaar toen overdag niet gezien. En nu bij deze operatie kwam dit als flashback. Weer liet hij mij achter en moest hij met Rens mee. Als we hadden mogen kiezen.. wilden we alles samen doen, niet alleen. Samen Rens naar de OK brengen om het samen mee te maken en er over te kunnen praten. Maar de geboorte van Rens en de gehele dag daarvan is voor Jorrick zo anders geweest dan voor mij en toen leek het voor Jorrick voldoende en oké maar het kwam er nu uit. Het was niet oké en er zat nog te veel emotie. 

We zijn nu weer een paar weken verder. Rust heeft hem en mij goed gedaan. Jorrick is weer aan het werk, heeft de psycholoog (dezelfde als waar ik heen ging) ingeschakeld en we hebben diverse leuke uitjes gepland met ons tweeën of met vrienden. Maar bewust ook zonder Rens. Niet omdat we van hem af willen, niet omdat we niet van hem houden. Maar omdat we hebben geleerd dat wij tijd samen nodig hebben.. om er nog meer voor Rens te kunnen zijn en nog meer van hem te houden. 

 
Over twee weken gaan we terug naar Boxmeer en zal de kinderarts bekijken hoe het litteken eruit ziet en hoe Rens zich beweegt. We zijn benieuwd... Omdat het afneembaar gips is, hebben wij al wel wat resultaten van de operatie kunnen zien. Het is een heel gek gezicht, maar als het gips eraf is, blijven de benen van Rens recht. Waar deze eerder altijd in X positie terecht kwamen, gebeurd dat nu niet. Alleen dat is al dikke winst. Maar wat het op langere termijn zal doen.. is een verrassing en dat gaan we tegemoet.