28 november 2019

Een lange tijd dacht ik na of ik mijn verhaal wilde gaan vertellen over wat er precies op 28 november 2019 gebeurd was. In mijn eerste blog staat heel kort uitgelegd wat er in grote lijnen was gebeurd, maar nog steeds zit deze dag mij een beetje dwars. Tot gisteravond, mijn zus kwam op anderhalve-meter-afstand-visite-en-barbecue en toen ging ons gesprek over de dag van jouw geboorte. Naar mate ik verder met haar in gesprek ging over die dag, merkte ik aan mijzelf dat het nog steeds een dag is die voor mij een dubbele betekenis heeft. Aan de ene kant heb ik nog negatieve en emotionele gedachten over 28 november 2019, maar aan de andere kant heb ik trots en blijdschap omdat dit jouw geboortedag is. Maar omdat het mij niet lekker zit, heb ik besloten om er toch diep op in te gaan. Ik heb tot nu toe mijn gehele blog op chronologische volgorde gehouden, maar daar ga ik nu van afwijken. Deze blog ben ik gestart voor mijzelf, om te verwerken en dat is precies wat ik hopelijk kan als deze blog afgeschreven is. 

Eigenlijk begon dit alles op de woensdag. Ik was bij de gynaecoloog geweest voor een consult. Ik keek hier erg naar uit, want ik had mijn twijfels over de bewegelijkheid van jou. Ik had het idee dat je minder bewoog dan voorheen. Voordat we aan de beurt waren, werd ik een beetje nerveus, wat als er toch iets mis zou zijn met je. Mijn bloeddruk werd gemeten en die was hoger dan gewoonlijk, ik moest daar toen nog wel om lachen, want ik wist wel waar die hoge bloeddruk vandaan kwam, namelijk stress. We waren aan de beurt en ik vertelde direct mijn vragen. Gelijk werd het echo apparaat gepakt en mochten wij jou weer bekijken. Je lag heerlijk in de buik, liet wat mini bewegingen zien, maar die waren voldoende om te weten dat het oké ging met je. Wij gingen tevreden naar huis. Ik heb in de avond de fysiotherapeut gebeld om een afspraak te maken. Mijn knieën gingen zeer doen, ik dacht zelf door het extra gewicht van mijn buik. De assistente vertelde dat ik de week erop wel langs kon komen, maar dat zag ik zelf écht niet zitten. Vrijdag is mijn laatste werkdag en de maandag daarop gingen wij een weekje op vakantie. Voor die tijd wilde ik perse gezien worden. Waarschijnlijk was ik lekker fel aan de telefoon, want de afspraak werd gezet op de volgende ochtend 08:00 uur. Deze zwangere dame was een gelukkig mens. Ik had mijn afspraak staan bij de fysiotherapeut en ik was gerust gesteld dat jij het nog steeds prima deed in mijn buik.

Toen brak 28 november 2019 aan. Het was 07:00 uur in de ochtend. Ik moest op tijd uit bed want met die dikke buik ging alles een tikkeltje langzamer dan voorheen. Alleen uit bed komen ging al langzaam als een slak. Vervolgens douchen en hup naar beneden, ontbijten en op de fiets richting de fysiotherapeut. Althans, dat was het idee, maar nadat ik had gedoucht en aangekleed was, gebeurde er iets boven de trap. Nog steeds weet ik niet wat, maar het gevolg was dat ik van de trap naar beneden viel. Van de hoogste trede tot aan de grond beneden. Alsof ik een glijbaan afging, bij elke trede klapte mijn stuitje tegen de treden aan. En daar lag ik dan, op de grond. Vanuit mijn verleden had ik geleerd dat ik bij heel veel pijn moest blijven liggen en niet onnodig iets moet bewegen in verband met breuken. Dus daar lag ik dan, huilend en denkend. Ik ging in mijn hoofd mijn hele lijf langs, waar heb ik pijn, wat kan ik bewegen, wat kan ik niet bewegen, maar sta niet direct op. Uiteindelijk was de conclusie dat mijn rug en stuitje vooral veel zeer deden, dus ik zou als het goed is kunnen staan, op mijn benen. Jouw papa hielp me daarbij, oh die pijn, ongekend. Dit was echt verschrikkelijk. Ik ging liggen op de bank, vervolgens werd er nog aangebeld en werd de box om half 8 in de morgen bezorgd. Ik besloot om tot 07.55 uur te blijven liggen en dan in de auto te stappen naar de fysiotherapeut. Jouw papa wilde mee, maar dat vond ik dan weer onzin, dus hem liet ik thuis. Oh my, had ik hem maar meegenomen. Dat ritje was verschrikkelijk, ik heb het uitgehuild van de pijn. Bij de fysiotherapeut had zij direct in de gaten dat ik pijn had, ze stelde voor dat ik even langs de huisarts zou moeten. Het consult bij de fysiotherapeut was gefocust op mijn knieën en met oefeningen ging ik naar huis. In de auto belde ik de huisarts op, of ik even langs mocht komen. Het hele verhaal uitgelegd en er was rond 10:00 uur plek, fijn, die staat vast. Thuis heb ik alleen maar op de bank gelegen, gehuild en gewacht totdat het tijd was om naar de huisarts te gaan. Jouw papa zette mij af en hij reed verder om een cadeautje te kopen voor zijn zus. Ik mocht direct doorlopen naar de huisarts. We moesten verdorie nog een trap naar beneden omdat haar ruimte daar zat op die dag. Het voelde toen alsof de 10 minuten die je hebt bij de huisarts al voorbij waren voordat ik beneden op een stoel zat. Maar ze nam de tijd, keek naar mijn stuitje en rug en deed wat testen. Ze was gelijk vrij duidelijk; ''mevrouw u heeft een zwaar gekneusd stuitje en dat betekend dat u in uw verlof echt heel weinig moet gaan doen, want uw stuitje heeft u keihard nodig straks bij de bevalling''. Nou prima, ik dacht ook hierbij weer... zes weken lekker rustig in huis niks doen, dikke prima. En toen vertelde ze nog even dat ze naar het ziekenhuis wilde bellen met de vraag of ik op controle kon komen, want zo'n val kon nog wel eens heftig zijn voor de baby. Wat een onzin dacht ik nog, ik ben op mijn stuitje gevallen, daar zit de baby niet. Maar goed, ze belde toch en we konden gelijk door want op de verlosafdeling zouden we opgewacht worden. 

Dus hop, wij richting het ziekenhuis, ik denk dat het rond 10:45 uur was dat wij op die kamer waren. Er stonden al drie verpleegkundigen ons op te wachten. Ik werd geholpen om in het bed te klimmen, dit was nodig omdat mijn stuitje zoveel zeer deed dat ik eigenlijk weinig zelf kon doen. Jurk uit en daar lag ik dan, in mijn shirt en legging. Om mijn buik werd de CTG aangelegd en daar zaten we dan. Het zou vier uur moeten duren, maar de eerste twee minuten dat de CTG aangesloten was, keek de verpleegkundige ons al met andere ogen aan en ze zei dat ze wilde overleggen. Nog geen idee hadden wij dat er iets mis kon zijn, overleggen.. misschien omdat het apparaat het niet doet? Ik was vrij naïef, merk ik nu achteraf. De gynaecoloog kwam binnen en bekeek het beeldscherm, al gauw besloot ze dat er een inwendig onderzoek moest komen en wij knikten op alles. Doe maar, jullie zijn de professionals en geef alsjeblieft zo snel mogelijk duidelijkheid aan ons. Dat waren mijn gedachten. Na het inwendige onderzoek wilde de gynaecoloog overleggen met haar collega, maar voordat ze wegliep keek ze ons met zware, angstige ogen aan. Ik weet nog precies dat ze zei ''Het lijkt niet goed te gaan met jullie baby, hij heeft het zwaar in de buik. Jouw buik is al hard, het kan zijn dat je voorweeën hebt en omdat je nog maar op 33 weken zwangerschap zit ga ik je daar medicijnen voor geven, maar ik wil het eerst checken met mijn collega. Oké, dat kwam al binnen als een bom. Voorweeën? Ik was nog niet eens zo ver in mijn zwangerschap om me daar druk over te maken. Nogmaals, misschien was ik wat te naïef. Ik had mezelf voorgenomen om me voor te bereiden op de bevalling zodra ik verlof had, dat ik dan alle energie daarin zou stoppen. Nu werd er even verteld dat ik een harde buik had en dat het leek alsof jij al wilde komen. Ik begon enorm aan mijn lichaam te twijfelen, ik had helemaal niets in de gaten gehad, er was niks anders dan voorheen, alleen dat jij nog steeds echt veel minder bewoog dan de weken ervoor. Ik weet niet wat voor overleg de gynaecoloog had gevoerd, maar ze was binnen no time weer terug op de kamer. Haar gezicht sprak boekdelen. Dit was voor ons allebei direct het besef dat het mis was. Dit werd bevestigd toen ze ging praten; de CTG wijkt af, het lijkt erop dat jullie baby erge zuurstoftekort heeft in de buik, je hebt harde buiken en dit kan hier een gevolg van zijn, maar de kans was groter dat deze harde buiken kwamen van mijn actieve houding de afgelopen weken. Al met al, schijt aan die harde buiken, het is mis en de oorzaak van die harde buiken interesseerde me helemaal niet. 

In een sneltrein zei de gynaecoloog wat er aan de hand was en het moment erna werd ik geholpen en naast het bed kreeg ik een OK jas aan. Ja, we gaan de baby nu halen, zei de gynaecoloog. Vervolgens stuurde ze de verpleegkundigen aan wat ze moesten doen, er bleek al gebeld te zijn naar de OK, de kinderarts was al onderweg en alles was geregeld. Wij keken elkaar aan, met tranen in onze ogen. Wat gebeurd hier? Hier hadden we ons niet op voorbereid, we waren amper voorbereid, maar niet op zoiets. Ik heb in mijn hele zwangerschap nooit stil gestaan bij een bevalling zoals hoe het hier ging. Ik lag met mijn OK jas aan in bed, we moesten onze spullen in de kamer laten en er werd gevraagd of jouw papa een telefoon bij zich had zodat er foto's gemaakt konden worden. Vervolgens ratelde de gynaecoloog door en vertelde ze dat de baby na de bevalling direct hulp nodig gaat hebben, want de CTG is zodanig slecht, dat hij dit niet zonder hulp kan overleven. Het was van belang dat jouw papa direct met je mee zou gaan. Zodat hij getuige was van alles wat er zou gebeuren. Weer keken jouw papa en ik elkaar aan, we zeiden niets, we huilden alleen maar en onze ogen begrepen elkaar. Het leek alsof ik in een film was beland, een horror drama. We gingen richting de lift, van C3 naar C1, door de gang richting B1 en vanuit B1 moesten we naar boven richting de operatiekamers. Deze omweg was nodig omdat er renovaties bezig waren. Precies op de dag van jouw geboorte moest er zo nodig gewerkt worden waardoor de snelle route dicht zat. Het bed waar ik op lag ging echt snel. Het was niet een simpel wandelingetje, maar het leek meer op rennen. Ik deed mijn ogen dicht, ik had pijn, ik was bang en ik wist niet wat de toekomst ons brengen zou. Niemand had gezegd dat het wel goed zou komen, niemand zei dat het oké was. Iedereen had ernstige gezichten en iedereen was het er over eens dat dit met tempo moest gaan omdat die seconden het verschil konden maken. We kwamen aan bij de OK maar de tussendeuren gingen niet snel open, de verpleegkundige heeft nog tegen die deur gescholden, ze was boos en ze had haast. Dit geeft mij nu zo duidelijk weer dat het ziekenhuispersoneel zo lief en snel heeft gehandeld en dat ook zij met emotie zaten op dat moment. Ik was nog nooit eerder op de OK geweest, dus wat dat betreft keek ik ook wel weer een beetje mijn ogen uit. Misschien was het een manier van overleven en de waarheid niet onder ogen durven te komen, maar het werkte toen wel, want ik werd er rustig van. Ik keek om me heen, zoveel kamers, zoveel spullen en net voordat wij de OK binnen kwamen waar de spoedkeizersnede uitgevoerd zou worden, zag ik mijn oud teamgenoot in de gang staan. Deze vrouw heeft mij op het hockeyveld altijd gesteund, was een hockeymoeder voor me, ze gaf rust en liefde. Dit gaf ze me ook in de split second dat ik haar daar zag. Ik hoorde haar nog zeggen, iets in de trant van ''hé miek, je kunt het''. En dit gaf mij rust en liefde. Ik werd echt rustig en dacht, ja ik kan dit. Ik kon rustig blijven en wat er ook gebeurd, ik kan dit. Alsof het zo geweest moest zijn, dat zij net op dat moment in de gang stond en met een glimlach en een knipoog naar me keek.

Op de OK keek ik mijn ogen uit, ik weet nog dat ik zei ''oh ziet dat er zo uit hier''. Ik vond het interessant, ik heb altijd interesse gehad in medische zaken, maar veel tijd kreeg ik niet. De anesthesist vertelde dat hij een ruggenprik ging inbrengen. No, een ruggenprik, dat is het enige wat ik wel had gelezen. Dat is zo een mega grote prik die in je rug gaat, ooooh, die prik, die heb ik wel eens op televisie voorbij zien komen. Ik ben altijd al bang geweest voor prikken, ik voel me daar nooit veilig en rustig bij. Maar toen ik dit alles dacht, was de prik al gezet en daar kwam het gevoel.... Vanuit mijn rug naar beneden, stukje bij beetje raakte ik verlamt door de ruggenprik. Het moment dat ik mijn zwaar gekneusde stuitje niet meer voelde was echt een mega verademing. Doe mij dit maar vaker, dan hoef ik die pijn niet te ervaren. Nadat ik niks meer in mijn tenen voelde, werd ik door assistenten op de tafel gelegd. Jouw papa en ik keken elkaar aan, dit was het moment. Het is nu of nooit. De artsen gingen te werk en wij moesten in spanning afwachten. Wij hadden geen idee hoe erg de status van jou was. Hoe erg was de zuurstoftekort, was het erg genoeg om de bevalling niet te overleven? Het leek stil in de OK, er werd gesneden en gewerkt en toen kwam het verlossende woord dat jij uit de buik werd getild, ik kon je even zien. Heel kort en toen ging je weg, samen met jouw papa en de kinderarts. Daar lag ik dan. Zielsalleen, want zo voelde ik mij. Zoals ik al eerder in een blog vertelde leek het een eeuwigheid te duren dat ik op die tafel lag. De rest van het verhaal ken je al, als je mijn vorige blog hebt gelezen. 

Dit was mijn verhaal. Mijn ervaring van de bevalling, een stukje dan, want ik stop bewust bij het moment dat jij uit mijn buik werd gerukt en weg werd genomen. Ik wil graag even terugkijken naar dit moment. Het is bijzonder om te ervaren hoe artsen, verpleegkundigen, gynaecologen tegen ons hebben gesproken die dag in het ziekenhuis. Er werd door niemand gezegd dat het goed kwam, er werd alleen gesproken over de feiten; het zuurstofgebrek en een stappenplan hoe de bevalling vorm gegeven zou worden. Maar wat hebben al deze mensen ons goed geholpen, ze waren rustig en lief, maar in hun ogen zagen we hun angst en de ernst van de situatie. Ik voelde me gehoord en geholpen door iedereen die bij ons was in het ziekenhuis. Het is allemaal zo snel gegaan, dat ik waarschijnlijk genoeg momenten niet bewust heb meegemaakt, maar in grote lijnen weet ik het nog wel en weet ik wat het met me doet. Want deze start was verschrikkelijk, ik vond het zwaar en emotioneel heftig. Het was teveel om te verwerken en dat is precies waar ik nog steeds mee bezig ben. Voor het eerst in mijn leven was ik zo machteloos en ik niet alleen, jouw papa ook. Er was niets wat we konden doen, we moesten ons volledig overgeven aan de professionals in het ziekenhuis. Deze professionals hebben er voor gezorgd dat deze gebeurtenis te verwerken is, ze hebben naar ons geluisterd en ons gevolgd. Ze hebben het uiterste voor jou gedaan en daar ben ik hen ook eeuwig dankbaar voor.