Alles voor de eerste keer

Qua timing zaten we echt lekker. Op zaterdag 14 december kwamen wij thuis, dus er waren nog wat dagen voordat de kerst-hectiek voor de deur stond. Kerst met jou.. Oh my, dat hadden we echt niet verwacht. Nu benoem ik best vaak dat we bepaalde situaties niet verwacht hadden, maar kerst was voor ons de eerste stap naar vooruit kijken. We durfden een klein beetje in de toekomst te kijken. En men, wat voelde dat goed. Maar nu eerst even terug naar de zaterdag dat jij thuis kwam, het was zo bijzonder om met jou door de deur te lopen. Voor het eerst was je thuis! We waren zo trots en legde je direct in de box. Deze hadden we in de afgelopen week samen in elkaar gezet, ik weet nog dat we elkaar met grote glimlach aankeken. De box was namelijk wel echt een object die we als laatste wilde neerzetten. Dit was meer om onszelf te beschermen. Stel je voor dat we thuis kwamen, zonder jou, en de box stond dan in de woonkamer. Dit voelde voor ons allebei niet goed, dus we hebben de box pas in elkaar gezet toen we haast zeker wisten dat jij stabiel genoeg was om mee naar huis te gaan. Met handdoeken probeerden wij een soortgelijk nestje te creëren zoals jij in het ziekenhuis veilig in een nestje lag. Natuurlijk hadden we dit zelf niet bedacht, maar had de fysiotherapeute in het ziekenhuis ons al een keertje laten zien hoe we dat nestje voor jou konden bouwen. Wat hebben we vol trots naar je gekeken, je lag zo rustig en vredig te slapen in de woonkamer. Dit was echt een moment om de champagnefles open te trekken, we zijn thuis, als gezin. De rillingen lopen nu op dit moment over mijn armen. Het alleen al typen brengt zoveel geluk met zich mee. Overigens hadden we de champagnefles niet open gemaakt. De combinatie vermoeidheid en borstvoeding leek me niet een goed plan.

Onze eerste week thuis was een bijzondere, leerzame en ontzettend liefdevolle week. Ik was lekker flink verzekerd en daarom hadden wij nog recht op 15 uur kraamzorg. Nu had ik van te voren van diverse mensen al verhalen gehoord oer de kraamverzorgende. De een vond het fantastisch, de ander vond het verschrikkelijk. De een vond de persoon niet passen bij ze, de ander vond de kraamverzorgende aanvoelen als familie. Zo heeft iedereen zijn eigen verhaal en mening erover. Ik kon alleen maar denken.. hoe fijn dat er iemand is die ons even gaat helpen met de opstart thuis. Tegelijkertijd had ik helemaal geen zin in een kraamverzorgende, jij was ondertussen al ruim 2,5 week oud en dan kwam er nog even een miep aanzetten die ons gaat vertellen hoe en wat. Ik vond dat best spannend, maar toe maar... dacht ik, laat het toe. Zo gezegd, zo gedaan. Toen wij het ziekenhuis uitliepen belden wij direct de kraamzorg op om te laten weten dat we naar huis gingen en vier uur later stond er een kraamverzorgende voor de deur. Bij binnenkomst liep ze direct naar de box om te kijken wie jij was en gelijk viel ze met de deur in huis. Wij kregen vragen zoals ''waar zijn de kruiken?'' en ''hoe werkt dat met die sonde''. Oh my, dacht ik gelijk. Dit worden vijf zware dagen. Het voelde direct alsof we gecontroleerd werden en het niet goed hadden gedaan, maar tegelijkertijd werd ik ook onzeker dat er een kraamverzorgster was die geen idee had hoe en wat te handelen bij een maag/darm sonde.  Dat jij geen kruiken om je heen had, daar hadden wij met geen mogelijkheid aan gedacht. Wij waren helemaal in de wolken van het feit dat je thuis was, we hadden je in een deken gewikkeld en keken toe hoe heerlijk jij lag te slapen in je eigen box, in je eigen huis, bij je ouders. De kraamverzorgster was niet happy dat jij er zo koud bij lag, dus moest je direct getemperatuurd worden. Je was veel te koud, ongeveer 35,0 graden en dat moest sowieso naar 36,8 graden. Holy moly, de eerste keer dat ik dat hoorde flipte ik gelijk. We hadden kruiken moeten gebruiken, de verwarming moest veel warmer dan dat hij was. We hebben het allemaal hartstikke verkeerd gedaan. Maar nee, muppet, zei ik later tegen mezelf. We deden niets verkeerd. We wisten het niet en we waren te druk bezig met het genieten van onze zoon.

De kraamverzorgster was gelukkig erg rustig en lief voor ons. Ze heeft ons enorm geholpen, juist terwijl ik dacht dat we niets aan haar zouden hebben. Ze leerde ons hoe wij jou in bad moesten doen, hoe we jou het makkelijkste konden verschonen, hoe we jou moesten inbakeren en dat soort praktische tips. Het was heerlijk! Ik dacht dus dat wij alles wel wisten, we waren immers al ruim twee weken ouders van jou, maar wat had ik het mis. In die twee weken waren wij helemaal niet gefocust op de praktische zaken in huis zoals de bovengenoemde. Nee, wij waren bezig met knuffelen, aaien, praten tegen je, huilen, je luier verschonen, bidden, hopen, boos zijn en noem maar op. Maar praktische zaken zoals inbakeren en badderen, daar hadden wij nog niet zo bij stil gestaan. Het was best gek om met jou thuis te zijn en dan een onbekend persoon in huis te laten die ons van alles aan moest leren. De kraamverzorgster benoemde meerdere keren ''hebben jullie dit niet in het ziekenhuis geleerd'' en ik dacht alleen maar.. nee, is dat ook al fout? Terwijl ik nu terug kan kijken op de gehele periode en mij besef dat we helemaal niet zo ver waren in het ziekenhuis. Waarom zouden ze ons aanleren hoe te bakeren als het toekomstperspectief zo slecht was en jij nooit levend mee naar huis zou komen. Ja, waarom zou je dan als verpleegkundige een ouder alles aanleren om vervolgens de klap te krijgen? Ik vond het wel prima hoe het geregeld was en toen wij thuis waren met jou hebben wij de tijd genomen om alles te leren. In de eerste twee dagen hadden we een kraamverzorgster die vooral bezig was met de praktische zaken omtrent jou. We hebben gigantisch veel van haar geleerd en gaf mij veel vertrouwen. Er bloeide een ''moeder'' in mij, steeds meer, stukje bij beetje, werd ik moeder van jou. Het groeide en de kraamverzorgster zorgde ervoor dat ik zelfverzekerd voor jou kon zorgen. 

Vooraf wisten wij dat we twee kraamverzorgsters zouden krijgen. Op zaterdag en zondag iemand en op maandag, dinsdag en woensdag iemand anders. Dit was omdat wij er tussen kwamen en de verzorgsters ''op'' waren. Maar ondertussen waren wij zo flexibel als wat en kon ons het eigenlijk niet zo veel schelen hoe het geregeld zou worden, als het maar geregeld was. Dat betekende dat er op maandagochtend een nieuwe kraamverzorgster voor het huis klaar stond om te helpen. Er was een korte overdracht geweest tussen beide vrouwen, maar uiteindelijk hebben wij alsnog ons verhaal bij haar gedaan en toen waren de uren van de dag alweer bijna op. Deze tweede kraamverzorgster voelde voor mij direct goed, ze kwam binnen en ik kreeg het gevoel dat ze zich al redelijk thuis voelde. Zo pakte ze zelf koffie, vroeg ze waar de stofzuiger was en wilde ze met ons overleggen wat er in de komende drie dagen ging gebeuren. Lekker aanpakken, daar houd ik van. Ze gaf ons veel complimenten hoe goed we het deden en dat ze niet zo goed wist wat ze nog voor ons kon betekenen, maar de uren stonden er, dus hup... in de startblokken. Zo heeft ze ons huis iedere dag gezogen, de vensterbanken schoongemaakt, gewassen, gestreken en de badkamer schoongemaakt. Oh, ik voelde me net de stiefmoeder van Assepoester, die arme vrouw heeft ons huis in drie dagen spik en span gemaakt... omdat er geen andere werkzaamheden waren die wij voor haar hadden. Alles liep als een trein en dat vond zij ook. Toch vond ik het heerlijk dat ze er was, wat was het fijn om iemand in huis te hebben die kleine taken overneemt zodat ik bijvoorbeeld kon gaan douchen, heerlijk. Daarnaast deed mijn wond nog veel zeer en kon ik niet enorm veel. Dankbaar voor deze vrouwen, dat ze ons hebben geholpen in korte tijd en dat zij ons vertrouwen hebben gegeven. 

Toen we thuis waren met jou, vonden we het lastig om te bedenken waar wij ons goed bij voelde. Moesten we gelijk beginnen met kraamvisite, of zouden we dat uitstellen. Je was stabiel genoeg dus het zou niet uitmaken of we direct visite lieten komen of wat later, ze zouden je allemaal kunnen bewonderen. De eerste week hebben we een aantal mensen laten komen, expres maar weinig en flink verdeeld over de week. Het was een intensieve tijd en bezoek vonden wij ook intensief. Dat was het eerste moment waarop wij tegen mensen ons verhaal face to face deden. Het was zwaar om alles te vertellen en daarnaast was ik lichamelijk moe, mijn buik deed zeer en ik sliep slecht. Al met al hebben wij daarom erg rustig aan gedaan en dat voelde goed. Ik weet nog precies toen mijn oom en tante langs kwamen, dat het voelde als verbinding. Hun zoon was extreem vroeg geboren en zij wisten hoe het voor ons was om op een NICU afdeling te liggen, zij wisten hoe vervelend het was als je gebeld werd, omdat je bang was dat dit een arts was die slecht nieuws ging vertellen. Zij wisten hoe het was om machteloos naar een couveuse te kijken en te hopen dat je baby hard genoeg kan vechten. Wat voelde het fijn om hen in huis te hebben, voor het eerst hadden we mensen om ons heen die ons écht leken te begrijpen. Ik denk ook nog steeds dat je zelf iets soortgelijks meegemaakt moet hebben om dit wereldje te snappen.. Ik kan me voorstellen dat voor velen die mijn blog lezen nu een beetje zicht hebben hoe een NICU afdeling werkt, maar het gevoel, de spanning, het verdriet en de gigantische pijn in je hart... Ik denk dat je dat alleen kunt ervaren als je er bent geweest of hebt meegemaakt. Dit betekend niet dat mensen om mij heen het niet snappen, dat bedoel ik er niet mee te zeggen. Mensen kunnen zich inleven hoe het geweest was, maar deze oom en tante zorgde bij mij voor rust. Ik voelde me gekend en had mensen om mij heen die met ons mee konden praten, we konden dingen vergelijken en ik vond troost in hun woorden. Het is natuurlijk verschrikkelijk dat zij dit ook hebben meegemaakt en dat wens ik niemand toe, maar het leven gaat zoals het gaat en wat was ik blij met hun komst bij ons thuis.

Dat ik mijn blog en social media platform ben gestart was voor mijzelf, om te verwerken. Nu merk ik dat ik ook heel veel waardering, zelfrespect en andere verhalen van moeders en vaders lees en hoor waarbij het ook niet goed is gegaan met de geboorte. Ik merk aan mijzelf dat dit mij kracht geeft. Nogmaals, niet omdat anderen ook een k*t start hebben gehad, maar omdat we met elkaar iets pijnlijks kunnen delen. Voor velen die ik volg op Instagram merk ik dat zij een trauma te verwerken hebben, dit gaf mij een soort bevestiging. Ik kon toelaten dat ik ook iets te verwerken had. Ik durfde toe te laten dat onze start met jou bij mij een trauma heeft achtergelaten en dat is oké. Zolang ik er over durf te praten, het er met anderen over heb, of ze nou bekenden zijn of onbekenden, het geeft mij kracht en energie en daar doe ik het voor. 

Onze eerste week met jou... het was heftig, zwaar, leerzaam, vol liefde en vol geluk. Wij zijn thuis met jou en het voelt goed. Het voelt alsof het altijd al zo geweest was, alsof je er altijd al was. Dit zeiden meerdere mensen al tegen me, maar ik vond dat allemaal onzin, totdat ik zelf moeder werd en met jou thuis kwam. Ik kan me geen leven zonder jou indenken, je bent ons alles!