Podcast 'Binding met je baby'

En opeens is het vier maanden later. Veel stilte op mijn blog, maar hier ben ik weer even. Stilte omdat ik mijn verhaal, voor mijn gevoel, al redelijk had verteld. Maar ook omdat ik zo intens geniet van mijn gezin, dat de tijd er ook niet helemaal voor was om mij te focussen op de blog. Ik weet niet hoe dit voor anderen is, maar zodra ik een blog schrijf.. ben ik daar nog wel een poosje druk mee. Ik wil het zo goed mogelijk afleveren aan de lezer en dus gaan er diverse checks overheen en alles bij elkaar kost tijd en moeite. Niet in de negatieve zin van de woorden, maar het is zoals het is. 

Nu ben ik er weer. Want ik heb nieuws. In de zomervakantie werd ik benaderd door Mathilde Keij. Zij is de persoon achter 'Binding met je baby'. Een Instagram platform én podcast. Zij vroeg mij of ik mee wilde doen aan een aflevering en daarin mijn kant van ons NICU-verhaal wil vertellen. Voordat dit in gang gezet werd, heb ik hier zelf lang over nagedacht. Wat wil ik bereiken met zo'n podcast. Maar vooral.. wat ga ik vertellen? Er is zoveel gebeurd, in korte tijd op de NICU, hoe vertel ik dat in 45 minuten? Zoals je kunt lezen, had ik vooral vragen. Zo ben ik, alles tot in de puntjes willen uitzoeken, analyseren en goed voorbereiden. Totdat het moment kwam dat ik ging nadenken over wat ik wil in mijn leven. Ik wil leven, ik wil genieten en ik wil me uitspreken. Voor het laatste punt was deze podcast perfect en dus zei ik ja. Met knikkende knieën en een onzekere stem nam ik de telefoon op. Mathilde belde mij op voor een kennismaking.

Deze kennismaking duurde ongeveer een uur. Wat een lief en fijn mens. Een rustige stem, duidelijke vragen en ze nam enorm de tijd voor me. Ik vond het erg moeilijk om mijzelf te verwoorden. Ik kan prima schrijven (vind ik zelf haha), maar het verbaal vertellen vind ik echt stukken moeilijker. Dit komt omdat ik niet zo goed uit mijn woorden kom en ik in mijn hoofd zoveel punten en verhalen heb zitten dat dit er niet altijd lekker uit komt. Opzich niet erg en ik weet dat nou eenmaal van mijzelf. Totdat je een podcast gaat inspreken, dan is het vrij essentieel om duidelijk je verhaal klaar te hebben. Het komt er eigenlijk op neer dat ik het lastig en eng vond. Wat ga ik vertellen..? Welke momenten van de NICU wil ik hierbij uitlichten?

Pak ik het moment van 5 december, mijn mans verjaardag, op de NICU, gaan we het hebben over de maatschappelijk werker waar ik totaal geen band mee voelde. Of pak ik het moment van de MRI en de uitslag ervan. Misschien kan ik vertellen over de machteloosheid die wij voelden. Ik vond 5 december wel een prachtig iets om te laten weten aan de luisteraar, maar uiteindelijk is dat er helemaal niet van gekomen. Nu achteraf kan ik daar van balen, maar waarom eigenlijk? Het maakt helemaal niet zoveel uit waarom ik iets heb gezegd of juist niet. Het gaat erom dat ik het heb gedaan. Ik durfde de telefoon op te nemen om het gesprek aan te gaan en daarbij lak te hebben aan wat anderen van mij zouden vinden. 

Voor mij is deze podcast werkend geweest voor mijn eigen verwerking. Ik heb lang gehuild voor en na het opnemen en ook weer gehuild tijdens het beluisteren van de podcast. Het was een interessante ervaring, ik leer ons verhaal te vertellen en te delen. Dit zorgt voor heling van mijn hart. Dat is goed en oké.