Eén jaar vol dankbaarheid

Al weken leefden we toe naar de datum 28 november 2020. Het moment dat Rens één jaar zou worden. Oh my... onze zoon is één. Ik ben moeder van een dreumes. Maar voordat deze dag aanbrak, zijn er heel wat weken voorbij gegaan in oktober en november waar ik het even flink zwaar had. Momenten waarbij ik mezelf tekort deed, waar ik verdrietig was en waar ik het moeilijk had met onze situatie. Maar ook die momenten zijn oké en krijgen een plekje. Laten we beginnen bij het begin, want waar heb ik het nou eigenlijk over? Nou, zoals jullie hebben kunnen lezen heb ik wat afspraken gehad met de fysiotherapeut, de neuroloog en de gynaecoloog. Het gesprek met de gynaecoloog heeft me aan het denken gezet, maar daar werd ik erg ''down'' van en hoe meer ik naar de verjaardag van Rens toeleefde, hoe meer ik in mijn onbewuste bezig was het met afgelopen jaar. Zo begon ik 's nachts steeds vaker te dromen over onze avonturen in november en december 2019. Ik ben sowieso wel een flinke dromer, maar deze dromen waren niet fijn. Ik schrok 's nachts wakker en moest echt even tijd nemen om te beseffen dat ik gewoon in huis was en dat Rens in zijn eigen bedje aan het slapen was. Hoe dichter ik bij zijn verjaardag kom, hoe dichter ik bij de dag van zijn geboorte kom.

Het is een bijzonder jaar geweest. Eerst een spoedbevalling en ruim twee weken in een ziekenhuis liggen, dat was lichamelijk zwaar. Maar de psychische lading was nog vele malen zwaarder. Het opgeven van je baby, tot het meenemen naar huis, levend. Die lading was heftig, pittig en nog steeds ontzettend vermoeiend. En dat is iets waar ik steeds meer aan terug denk. Het is lastig en irritant, want mijn gedachten gaan echt van het ene uiterste naar het andere. Aan de ene kant is deze zware en beladen gedachte van toepassing, waarbij ik soms moeite heb met het vinden van een plekje voor dit alles. Maar aan de andere kant heb ik positieve gedachten vol blijdschap en ook een beetje onbegrip voor mijn negatieve gedachten. Want hé, Rens leeft... hij ontwikkelt zich en doet het goed. Waarom blijven die negatieve gedachten dan toch nog rondzweven in mijn hoofd?

En toen was het opeens zaterdagochtend 28 november 2020. Ik werd wakker van een kletsende Rens in bed, de baby die opeens dreumes is. Het is maar een dag verschil met de dag ervoor, maar het voelt als een mega grote mijlpaal. Ik haalde hem uit bed en legde hem bij ons neer. Daar kwamen de eerste tranen al aan, wat belooft dit voor de komende week... Ik moest huilen, van trots, zoveel trots. Van dankbaarheid en van een beetje ongeloof. Huilen omdat ik het allemaal nog steeds niet snap, hoe kan het toch dat onze zoon zo'n bizarre vechter is en dat hij hier nu nog steeds op aarde is. Hij is verdorie 1 jaar geworden! Ik heb zoveel liefde in me zitten voor dit kleine ventje. Het is niet alleen liefde, het is ook bewondering en verbazing. Dat onze zoon zo ontzettend sterk is. Lang hebben we geknuffeld in bed, ik ben benieuwd of Rens iets heeft begrepen van mijn tranen en tegelijkertijd de stevige knuffels. Geen idee, maakt ook niet uit. Het was een mooi en fijn moment. 

De verjaardag van Rens was heerlijk, in verband met corona konden we niet veel mensen uitnodigen, maar dat maakte ook niet uit, we hebben bezoek verdeeld over heel wat weken, waardoor we iedere keer klein bezoek hebben. Juist dat was heel fijn, met kleine groepjes kunnen praten en herinneringen ophalen; want wat gebeurde er nou eigenlijk allemaal vorig jaar. Hoe hebben zij het beleefd? Want steeds meer komt bij mij het besef dat onze hele sociale kring ook een bizarre tijd heeft gehad vorig jaar. Wij zaten er zelf midden in en beschrijven hoe dat voelde, kan haast niet. Maar er is een klein clubje mensen die dit ook snappen, want ze waren er bij. Zij kwamen dagen lang langs, iedere dag weer met de auto naar het ziekenhuis. Iedere dag weer met hoop en angst achter het stuur en bij ons komen. Het is niet te beschrijven, wat dit met mensen doet. Maar des te fijner was het om in groepjes zijn verjaardag te vieren. Het uitspreken van gevoelens is dan zo fijn. Juist met de mensen die erbij waren en weet je.. er zijn meerdere dingen gebeurd vorig jaar die ik niet eens meer wist. Handelingen waar ik niets van had meegekregen en nu van de visite hoorde. Bijzonder en mooi, om zo met elkaar terug te kijken op vorig jaar. 

Maar het is ook een nieuwe tijd, we kijken naar de toekomst en laten een jaar achter ons. Een heftig jaar, waarin geluk, liefde, hoop, angst, alles voorkwam. Een jaar waar onzekerheid een groot deel van ons leven was en waar wij als ouders moesten gaan leren om deze onzekerheid om te zetten naar hoop en voldoening. Klinkt misschien een beetje raar, voldoening.. Maar daarmee bedoel ik dat we in het hier en nu leerden te leven en dat alles oké is. Het is goed wat er gebeurd is en we gaan niet verder kijken dan de dag. Voldoening halen uit iedere dag en genieten van iedere dag. En stiekem durf ik wel te zeggen dat dit best zwaar is. Het leven in hier en nu, lukt ons aardig en is heel fijn. Want waarom zouden we zo ver vooruit plannen, geniet van nu. Maar tegelijkertijd bracht het ook een stukje onzekerheid mee, die we liever los wilden laten. Want zeg nou zelf, wat is er zeker in het leven? Volgens mij helemaal niks. Dus ook voor mijn toekomst is alles onzeker, geen idee wat er morgen te wachten staat en dat maakt mij ook helemaal niets uit, maar met Rens vind ik het stiekem dus best wel wat lastiger. Wat gaat de toekomst zijn voor hem, wat staat ons te wachten en hoe gaan we dat aan? Het is een beetje dubbel, want aan de ene kant is het helemaal niet erg, maar aan de andere kant is zekerheid soms wel fijn, al konden we maar een ieniemienie beetje in de toekomst kijken. Tegelijkertijd dwaal ik in mijn gedachten al af, want ik weet het eigenlijk ook al wel een beetje. Als ik naar onze zoon kijk, zie ik een zoon die zich ontwikkeld, zie ik iemand die kletst, lacht en reageert. Deze jongen kan hartstikke veel. Als ik bekijk wat Rens in het afgelopen jaar heeft laten zien aan ons, dan zegt dat ook veel over onze toekomst. Rens is een vechter, een doorzetter, die komt er wel. Op zijn eigen tempo en op zijn eigen manier. De toekomst, ja die is onzeker. Voor iedereen. Maar de puzzelstukjes vallen steeds meer op de juiste plek en wij vinden onze plek in dit. 

Vervolgens kijk ik verder.. naar 2021.. Een nieuwe jaar, waarin er veel anders zal zijn dan het eerste jaar. Alleen al de zorg die steeds meer afgebouwd wordt vanuit het ziekenhuis. Wij kijken daar best wel enorm naar uit. Vanaf de geboorte tot sowieso augustus 2020 waren er veel ziekenhuisbezoekjes gepland, bij couveusenazorg. Daarnaast ook intensieve zorg van fysiotherapie en logopedie. Aan het begin (november 2019 tot en met januari 2020) hebben we ook veel zorg gekregen van een thuiszorgorganisatie, die ons hielp met alle kleine zorgmaatregelen die er waren voor Rens en naar mate Rens ouder werd, zag iedereen in dat de zorg ook minder kon. Rens liet zien dat hij kon gaan zuigen aan een fles, hij liet zien dat hij steeds meer kon bewegen en zo werd de zorg steeds wat minder. De zorg die we hebben gekregen in 2019 en 2020 was bizar, ik heb laatst ons polisblad bekeken... THANK GOD dat wij zo goed verzekerd zijn in Nederland. Wat een bedragen! Maar die bedragen zijn niets bij wat we hebben ontvangen en de stappen die Rens heeft kunnen zetten door alle hulp die aangeboden werd. Dankbaar en zo blij mee.

Ondertussen zijn we een jaar verder en merk ik dat er steeds meer rust in mijn hoofd komt. We weten waar we aan toe zijn en we weten wat de vervolgstappen op korte termijn zijn. We weten nu dat we per 2021 bij revalidatiecentrum Klimmendaal zullen zitten, dat daardoor de zorg van het ziekenhuis een stuk minder wordt en we daar alleen nog hoeven te komen naar de kinderarts, wij verwachten dat dit 2x per jaar zal zijn, mits er geen gekke dingen tussendoor gebeuren, want de weg naar de kinderarts staat altijd open. Maar dat betekent voor ons dat de ziekenhuisbezoeken naar de kinderarts en de neuroloog echt een stuk minder vaak voor zullen komen en dat we vooral bezig zullen zijn met de revalidatiezorg. Voor nu hebben wij nog geen idee wat de invulling wordt van die revalidatie. Wel weet ik al te vertellen dat ze daar zowel fysiotherapie als logopedie als ergotherapie aanbieden en dat is iets wat Rens alle drie nodig gaat hebben, of in ieder geval.. dat zei de neuroloog, dus wij denken dat dit dan ook wel zo zal zijn. 

Maar goed.. deze blog kan kort en krachtig zijn. Rens is één jaar geworden en doet het ontzettend goed. Ik kan alleen maar dankbaar zijn voor alles wat er dit jaar op ons pad is gekomen. Onze zoon is er nu en wij genieten met volle teugen. En ondertussen is het bijna kerst. Voor mij staat kerst in het teken van dankbaarheid. Dit is voor mij altijd al de betekenis van kerst geweest. Een mooi moment om terug te blikken op waar je dankbaar voor bent en ook ruimte te geven voor de nare dingen die in het jaar zijn gebeurd. Maar kerst is ook een feest van licht, waarbij we mogen uitkijken naar een nieuw jaar, waarin nieuwe plannen gemaakt mogen worden en waar we met een schone lei weer aan een nieuw jaar beginnen.

Ik ben dankbaar voor zoveel. 

Ik ben dankbaar voor onze families, 

Ik ben dankbaar voor onze vrienden,

Ik ben dankbaar voor een dak boven ons hoofd,

Ik ben dankbaar voor al het ziekenhuispersoneel,

Ik ben dankbaar voor alle zorginstellingen,

Ik ben dankbaar voor mijn lieve man,

Ik ben dankbaar voor mijn baan,

Ik ben dankbaar voor onze kanjer van een zoon,

Ik ben dankbaar voor alle zorg die ons aangeboden wordt,

Ik ben dankbaar voor alle handen die ons helpen,

Ik ben dankbaar voor zoveel.