In de startblokken

Jouw geboortedag, donderdag 28 november 2019. De dag begon op z'n Mariekes. Lekker lomp, vallen van de trap. Niet even de laatste paar treden, nee dan doen we het vol. Vol van boven naar beneden. Op aanraden van jouw oma had ik toch maar de huisarts gebeld. Die maakte zich direct zorgen om jou, dus hup.. in de startblokken naar haar toe. Mijn stuitje bleek zwaar gekneusd te zijn (had ik wel kunnen weten, men wat doet dat zeer!!). Uit voorzorg werd ik naar het ziekenhuis doorgestuurd om even te checken of het goed ging met je. 'Wat een onzin' dacht ik nog. Ik voelde me (op mijn stuitje na) prima en volgens mij zat jij nog heerlijk te dobberen in mijn buik. Nietsvermoedend liepen wij het ziekenhuis in Ede binnen. Ik kwam daar mijn collega nog tegen, een gezellig babbeltje mee gemaakt en daarna naar de afdeling. Ik werd op een bed gelegd en aan de CTG. Plakkertje hier, plakkertje daar. Vervolgens zei de verpleegkundige ''nou je mag de komende vier uur niet van je bed af''. VIER UUR?! Ik weet niet hoor, mijn blaas trekt dat tegenwoordig niet meer. Ik hou dit niet vol. Maar goed, ik wilde dat vrouwtje ook niet tot last zijn, dus ik hield netjes mijn mond en wilde mijn voorbeeldig vier uur lang kapot vervelen. Prima.

Nou, was het maar zo een feest. Binnen vijftien minuten stond de kamer vol, allemaal vrouwen in witte jassen en bezorgde gezichten. Oh my... wat staat ons te wachten. Papa en ik keken elkaar angstig aan, er was iets niet goed.. we wisten alleen nog niet wat. De gynaecoloog deed wat onderzoeken en vertelde ons dat jij vandaag geboren moet worden en zo snel mogelijk. Ze vertelde ons dat jij zuurstofgebrek had in de buik en dat het erom ging spannen. Huilend deed ik een OK jas aan, wat ging er gebeuren. Waar was het moment waar ik me zo op had verheugd: bevallen, zelf bevallen. Ik had niet eens de tijd om na te denken, weer in de startblokken, voordat ik het wist zat ik op de OK tafel en werd er een prik in mijn rug geduwd. Je vader zag er overigens prachtig uit, in een OK unit pak en een mooi roze haarkapje. Ja, daar zijn foto's van en nee.. die komen niet online, deze laten we je later wel zien. Het moment was daar.. Jij werd geboren. De gynaecoloog zei net voor dat moment ''daar komt hij''. Het doek werd weg gehaald en in een flits kon ik naar je kijken. Dit is een moment waar iedereen naar uit kijkt. Eindelijk is het kleine wonder geboren, na weken in de buik te groeien. In de buik zat je lekker warm en ik ervaarde een band met je. Jij schopte me alsof je Messi was en ik aaide je alsof ik de aaikoningin van Nederland was. Maar dit moment, dit was hartverscheurend. Jij werd vastgehouden door de kinderarts, maar je bewoog niet, ademde niet en had een vreemde kleur. Ik wist het direct, dit was niet goed. 

Na deze flits werd je bij mij weggehaald. Papa ging met je mee. Dat was het volgende heftige moment. Geen blijdschap van papa en mama dat jij er was, alleen maar angst en verdriet. Geen geknuffel, geen kus. Samen met papa werd jij in een andere kamer geplaatst waar de kinderarts gelijk met je aan de slag ging en wat had je dat keihard nodig. Een uur lang heeft hij (en zijn assistente) jou handmatig beademd. Lieve jongen, je had het zo zwaar. Je was overigens niet de enige. Papa was bij je, hij vertelde later dat hij er machteloos bij stond en zich eenzaam voelde. Ik kan me niet eens voorstellen hoe het geweest moest zijn voor papa, dat hij artsen zo bezig ziet met zijn zoon. Een zoon die nergens op reageert. De eenzaamheid die papa beschreef voelde ik ook. Nadat jij weg werd gehaald, moesten ze mijn wond weer dichtmaken. Daar lag ik dan. Kersverse moeder. Dat moedergevoel was er nog helemaal niet. Ik keek zo enorm uit naar de bevalling, dat dit alleen al een mega teleurstelling was. De verhalen dat je op eigen kracht je baby uit je perst, ik vond dat een eer. In plaats van dit scenario voelde ik in eerste instantie niks bij je. Ik vroeg me op de OK tafel nog af of jij wel uit mijn buik kwam of dat ze achter het doek twee baby's hadden omgewisseld (misschien kwamen deze gedachte door de ruggenprik, ik was redelijk high, maar het voelde wel zo). Ik huilde en ik voelde me eenzaam. Ik wist niet hoe het met jou was, hoe het met je papa was. Deze tijd duurde eeuwig. Na de operatie moest ik op de uitslaapkamer blijven totdat ik het gevoel terug had in mijn lichaam. Ik had een hele lieve verpleegster bij me, die ik van de hockeyclub kende. Ze was zo lief, ze stelde me gerust, maar ook zij wist dat het een spannende tijd was. 

Daarna mocht ik jou eindelijk bewonderen. Ik had namelijk nog steeds geen idee. De flits in de OK dat ik je heb gezien, heb ik je niet kunnen bestuderen, kijken naar je vingers, tenen, ogen, neus. Kijken op wie je lijkt en hoe prachtig je bent. Nee, daar was geen tijd voor. Ik werd met het ziekenhuisbed naar de couveuse afdeling gereden. Daar lag je dan, in een warmte bedje. Je had alleen een luier om en een mutsje. Ik kon je gezicht niet zien, want je lag met je hoofd naar de andere kant. Ik zag alleen maar dunne armen, dunne benen, een klein achterhoofd, plakkertjes op je voeten, handen en buik. Overal snoeren. Ik zag je buik regelmatig bewegen, dat stelde me gerust. Ik kreeg lichte hoop, maar het bleek dat je volledig door apparatuur geholpen wordt, dus misschien was het wel schijn. We wisten het niet. Wat zou je zelf kunnen doen en wat niet...

Ik zag daar ook eindelijk je papa. Het was ongeveer twee uur na de bevalling. Huilend knuffelde we elkaar. We hoefden niets te zeggen. Trouwens, wat zou je op zo een moment moeten zeggen. Wat is passend.. Het gaat zoals het gaat, maar deze knuffel was perfect. Ik voelde zijn liefde, zijn angst, zijn bezorgdheid. En ik weet zeker dat hij die van mij ook heeft gevoeld.